Δύο χρόνια μετά τις πολυαναμενόμενες –τότε- Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι, που σάρωσε τα ταμεία παρότι θάφτηκε από τους κριτικούς, φέτος ήταν η σειρά του σίκουελ. Ένα σίκουελ που ξεκίνησε με χαμηλότερες προσδοκίες από το πρώτο, αν και έβγαλε κι αυτό… μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια, ωστόσο δεν παρουσιάζει κάποια ουσιαστική βελτίωση και εξακολουθεί να μην παρουσιάζει αυτό για το οποίο έγιναν γνωστά τα βιβλία στα οποία βασίζεται η κινηματογραφική τριλογία.
Fifty Shades Darker (2017) – 120′
Σκηνοθεσία: James Foley
Σενάριο: Niall Leonard
Πρωταγωνιστούν: James Dornan, Dakota Johson, Eloise Mumford, Kim Basinger
Η Anastasia αποφασίζει να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στον Christian, ο οποίος προσπαθεί να τα βρει περισσότερο με τον εαυτό του. Τη σχέση τους απειλούν, εκτός από τις εμμονές του και την αναποφασιστικότητά της, γυναίκες από το σκοτεινό παρελθόν του Mr. Gray.
Για όσους δεν θυμάστε ή απλά δεν είδατε την πρώτη ταινία (δε χάσατε και τίποτα), η Anastasia (Dakota Johnson) είχε αποφασίσει πως δεν αντέχει την ηγεμονική συμπεριφορά του Christian Grey (James Dornan) και τις σαδομαζοχιστικές προτιμήσεις του στο κρεβάτι, γι΄ αυτό είχε δώσει τέλος στη σχέση τους. Δε χρειάστηκαν, ωστόσο, ούτε 10 λεπτά στη δεύτερη ταινία για να τα ξαναβρούν (μερικά ακριβά δώρα από τον Mr. Gray ίσως της άλλαξαν γνώμη) και να ξανακάνουν μια προσπάθεια να είναι μαζί, έχοντας μια πιο φυσιολογική, σχεδόν vanilla, ερωτική ζωή και με τον Christian να μην είναι τόσο αινιγματικός και μυστηριώδης για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του.
Κάπου εκεί, όμως, αυτό το άτιμο το παρελθόν εξακολουθεί και τους κυνηγά, με διάφορες πρώην του Gray να ξεπετάγονται και να τον διεκδικούν, επηρεάζοντας αρνητικά την ευαίσθητη, ως γνωστόν, Anastasia. Πρώτη και καλύτερη, φυσικά, η αρκετά μεγαλύτερη κυρία (Kim Basinger) που, πολλά χρόνια πριν, μύησε τον Κρίστιαν στα μυστικά του έρωτα, και τώρα αρνείται να παραδεχτεί πως αυτός ο άντρας μπορεί να καταλήξει με μία μόνο κοπέλα σε ισότιμη σχέση. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και ο μάλλον creepy προϊστάμενος της Anastasia, που μάλλον δεν είναι πολύ συνηθισμένος να του λένε όχι.
Προσωπική μου άποψη είναι πως όλα αυτά δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ούτε όμως και θα έπρεπε. Τα βιβλία δεν γράφτηκαν για να αποτελέσουν μια ακόμα χαζορομαντική τριλογία, αλλά βασίστηκαν στο έντονο και διαφορετικό από τα συνηθισμένα ερωτικό στοιχείο. Αυτό περιμέναμε και από τις ταινίες, αλλά αμφότερες μέχρι στιγμής μας έχουν απογοητεύσει. Οι περιορισμένες σκηνές πάθους και σεξουαλικής έντασης είναι γυρισμένες με πολύ διακριτικό τρόπο, χωρίς να δίνουν έμφαση ούτε στη σωματική ούτε στη συναισθηματική διέγερση των χαρακτήρων. Οι δυο πρωταγωνιστές εξακολουθούν να είναι ψυχροί και χωρίς σωστή χημεία τόσο μεταξύ τους όσο και από μόνοι τους.
Εφόσον η ταινία αποτυγχάνει στο συγκεκριμένο κομμάτι, δεν αξίζει να κριθεί ιδιαίτερα για κάτι άλλο, όπως και το πρώτο φιλμ. Ποτέ δεν επιδίωξαν να πάρουν το… Όσκαρ Σεναρίου, αλλά κι έτσι να το δει κανείς, οι περισσότερες ερμηνείες είναι τουλάχιστον άχαρες, το σενάριο μέτριας ποιότητας ρομάντζο και ο σκηνοθέτης, αν και το παλεύει, δεν έχει κανένα όπλο στα χέρια του για να δημιουργήσει κάτι αξιόλογο.
Το μόνο θετικό, αν το θεωρήσουμε έτσι, είναι πως η δεύτερη ταινία είναι τουλάχιστον λιγότερο… γελοία από την πρώτη, προσεγγίζοντας όλο και περισσότερο ένα τυπικό, αδιάφορο ρομαντικό δράμα. Εμπνεύσεις, φαντασία και ανατροπές δεν υπάρχουν, αλλά ίσως να είναι και καλύτερα από τη στιγμή που στο πρώτο φιλμ όσες φορές επιχείρησε η σκηνοθέτης Sam Taylor-Johnson να ξεφύγει από την πεπατημένη, μάλλον θάλασσα τα έκανε.
Τίποτα διαφορετικό λοιπόν από το σίκουελ των Πενήντα Αποχρώσεων, το οποίο ίσως μας απασχολήσει του χρόνου σε μια συγκεκριμένη απονομή βραβείων με σχήμα… βατόμουρου. Η ατυχής επιλογή των δύο πρωταγωνιστών, η προχειρότητα για χάρη του εύκολου κέρδους (το οποίο ήρθε και με το παραπάνω) και η αδυναμία αποτύπωσης έστω ενός μέρους των ιδιαίτερων στιγμών που περιγράφουν τα βιβλία οδηγούν την τριλογία αυτή σε μια αναπόφευκτη μετριότητα…
Βαθμολογία: 5,5/10