Με το καλοκαίρι να βρίσκεται πλέον στην καρδιά του, θυμόμαστε μια από τις πιο κλασικές και πρωτότυπες καλοκαιρινές κωμωδίες στην ιστορία του σινεμά, ό,τι πρέπει για τους νοσταλγούς των 80΄s.
Weekend at Bernie’s (1989) – Μαύρη κωμωδία, 97′
Σενάριο: Robert Clane
Σκηνοθεσία: Ted Kotcheff
Πρωταγωνιστούν: Andrew McCarthy, Jonathan Silverman, Catherine Mary Stewart
Όταν δύο υπάλληλοι ασφαλιστικής εταιρίας αναφέρουν μια απάτη στο αφεντικό τους, χωρίς να ξέρουν πως αυτός είναι ο υπεύθυνος, αυτός τους καλεί στο εξοχικό του στο Long Island με σκοπό να τους δολοφονήσει. Όταν φτάνουν, όμως, βρίσκουν αυτόν νεκρό αλλά προσπαθούν να αποκρύψουν το γεγονός, με ξεκαρδιστικές συνέπειες.
Το βασικό στοιχείο του Τρελού Σαββατοκύριακου είναι η επιρροή των κωμωδιών της δεκαετίας του ΄80, που μόλις έφτανε στο τέλος της, στο στιλ, στους χαρακτήρες, τους διαλόγους. Είναι μια ταινία που δε θα μπορούσε να έχει γυριστεί σε καμία άλλη δεκαετία και, αν δε σας αρέσει το συγκεκριμένο στιλ, που εκτείνεται κινηματογραφικά από τους Blues Brothers μέχρι τη Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή, τότε καλύτερα να την προσπεράσετε.
Μεγάλο ατού της ταινίας είναι το πρωτότυπο σενάριο που διαθέτει. Δυο νέοι με χαμηλές οικονομικές δυνατότητες βρίσκουν από το πουθενά την ευκαιρία να περάσουν πλουσιοπάροχα ένα καλοκαιρινό σαββατοκύριακο στην έπαυλη του αφεντικού τους, αλλά στην πραγματικότητα αυτός έχει άλλους σκοπούς για τους επισκέπτες του. Ο Μπέρνι, ωστόσο, το αφεντικό δηλαδή, βρίσκεται νεκρός και οι πρωταγωνιστές, γνωρίζοντας πως αν το αποκαλύψουν θα επέμβει η αστυνομία και το χλιδάτο weekend τους θα πάει περίπατο, βρίσκουν κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο να τον… κρατήσουν ζωντανό στα μάτια των υπόλοιπων επισκεπτών.
Παρότι το χιούμορ υπάρχει διάχυτο στους διαλόγους μεταξύ των ετερόκλητων χαρακτήρων που βρίσκονται σ΄ ένα απ΄ τα πιο διάσημα θέρετρα της πολιτείας της Νέας Υόρκης, η ταινία στηρίζεται στις εμφανίσεις του… νεκροζώντανου Μπέρνι για να είναι αστεία. Σχεδόν κάθε στιγμή στην οποία οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να πείσουν κάποιον ότι ο Μπέρνι είναι ζωντανός προκαλεί άφθονο γέλιο. Φυσικά, όπως σε κάθε κωμωδία των 80΄s που σέβεται τον εαυτό της, το Τρελό Σαββατοκύριακο περιλαμβάνει θάλασσα, μουσική και λίγο από ρομάντζο.
Η δοκιμασμένη στα 80΄s συνταγή που μόλις ανέφερα ήταν φυσικό να συγκινήσει το κοινό της εποχής και να καταστήσει το έργο μια μεγάλη εμπορική επιτυχία, καθώς και να εμπνεύσει ένα μάλλον αποτυχημένο σίκουελ. Σε αντίθεση, ωστόσο, με τις πιο δημοφιλείς κωμωδίες της εποχής (Porky’s, Police Academy, The Naked Gun), η ταινία δε διαθέτει πολλές καφρίλες και γενικότερο… ακατάλληλο περιεχόμενο, και αυτό την καθιστά εμφανώς πιο «οικογενειακή» και «πολιτικά ορθή». Περιέχει, βέβαια, άφθονο μαύρο και μακάβριο χιούμορ, ενώ προς το φινάλε ειδικά τα πράγματα σοβαρεύουν και, χωρίς να εγκαταλειφθεί ο κωμικός χαρακτήρας, προστίθεται μια ικανοποιητική δόση σασπένς και αγωνίας, λογικό αν αναλογιστεί κανείς πως ο σκηνοθέτης Ted Kotcheff (Rambo) έχτισε την καριέρα του σε ταινίες δράσης και εγκλήματος και ελάχιστα ασχολήθηκε με την κωμωδία.
Βλέποντας αναδρομικά την ταινία με τα μάτια ενός θεατή του 2017, εύκολα διαπιστώνει κανείς πως, ενώ δε μπορούμε να ταυτιστούμε πια με τους πρωταγωνιστές και τις περιπέτειές τους, εντούτοις παραμένει αστεία και έξυπνη. Το χιούμορ είναι πιο διαχρονικό από άλλες κωμωδίες της εποχής, υπάρχει αρκετή δράση για να καλύψει τα κενά, και οι χαρακτήρες είναι έξυπνα δομημένοι. Παρότι οι κριτικοί της εποχής ήταν μάλλον αρνητικοί, το Τρελό Σαββατοκύριακο στου Μπέρνι απέκτησε από νωρίς φανατικούς οπαδούς και εξακολουθεί να αποτελεί μια από τις πιο καλτ επιλογές στις καλοκαιρινές κωμωδίες.
Βαθμολογία: 7,5/10
