Φέτος -αν και πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο- κυκλοφόρησαν και κατά πάσα πιθανότητα συνεχίζουν να κυκλοφορούν ταινίες-διαμαντάκια, δηλαδή ταινίες που αξίζουν ποιοτικά, αλλά για διάφορους -συνήθως διαφημιστικούς- λόγους δεν γίνονται γνωστές στο ευρύ κοινό. Σε αυτή την κατηγορία θεωρώ ότι εντάσσεται και η ταινία Gifted, πράγμα που θα προσπαθήσω να αλλάξω!
Για εξήμισι χρόνια ο Frank Adler (Chris Evans) μεγαλώνει την κόρη της αδερφής του, την Mary (Mckenna Grace), γιατί η μητέρα της αυτοκτόνησε. Η ιστορία μας, όμως, ξεκινάει την πρώτη μέρα της Mary στο δημοτικό. Από την πρώτη κιόλας μέρα φαίνεται πόσο ευφυής και χαρισματική είναι στα μαθηματικά. Η παρατήρηση αυτή, που έγινε από την δασκάλα της Bonnie Stevenson (Jenny Slate), προσελκύει την γιαγιά του κοριτσιού, την Evelyn Adler (Lindsay Duncan). Έτσι, μητέρα και γιος καταλήγουν μάχονται δικαστικά για την κηδεμονία του κοριτσιού, καθώς η πρώτη υποστηρίζει ότι πρέπει να εκμεταλλευτεί και να καλλιεργήσει το μαθηματικό της ταλέντο παρακολουθώντας καθημερινά μαθήματα ενώ ο δεύτερος θεωρεί ότι πρέπει να χαρεί τα παιδικά της χρόνια και να έχει μια φυσιολογική ζωή.
Υπεύθυνος για την σκηνοθετική επιμέλεια είναι ο Marc Webb. Πρόκειται για έναν σκηνοθέτη με σπουδαία πορεία στον χώρο, καθώς έχει αναλάβει όχι μόνο ταινίες, αλλά επίσης μουσικά βίντεο και τηλεοπτικές σειρές. Αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο στην συγκεκριμένη παραγωγή είναι η επιλογή του για την κίνηση της κάμερας. Στα περισσότερα σημεία είναι σταθερή, αλλά στις στιγμές συναισθηματικής έντασης και σε σημαντικές για τους χαρακτήρες σκηνές υπάρχει μια ελαφριά αλλά αισθητή κίνηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η σκηνή που ο Frank συζητάει για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό με την μητέρα του. Η κάμερα κουνιέται, γιατί πρώτον βρίσκονται σε εξωτερικό χώρο όπου έχει αέρα και δεύτερον γιατί συμβολίζει την ασταθή, περίπλοκη και διαταραγμένη μεταξύ τους σχέση. Παράλληλα, θετική εντύπωση προκαλεί και το γεγονός ότι δημιουργήθηκαν ιστοσελίδες και τραβήχτηκαν φωτογραφίες για τις ανάγκες της ταινίας.
Πέρα από τον σκηνοθέτη σπουδαίο ρόλο παίζουν και οι ηθοποιοί. Όλοι ανεξαιρέτως έκαναν εξαιρετική δουλειά, καθώς ήταν πειστικοί χωρίς αχρείαστες υπερβολές. Τα βλέμματα, βέβαια, τραβάει η μικρή Mckenna Grace, η οποία παρά το νεαρό της ηλικίας της, υποδύεται άριστα τον ρόλο της συνδυάζοντας την παιχνιδιάρικη φύση ενός μικρού παιδιού με την ωριμότητα ενός έξυπνου και συνειδητοποιημένου ενήλικα. Οι διαφορετικές πτυχές ενός χαρακτήρα πέρα από τη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις σε διάφορες καταστάσεις φαίνονται και από τον τρόπο ντυσίματος. Αυτό υποδεικνύεται κυρίως από τις στιλιστικές επιλογές της δασκάλας της Mary. H Bonnie όταν βρίσκεται στο σχολείο φοράει μακριά, με όμορφα σχέδια φορέματα ενώ στην βραδινή της έξοδο την βλέπουμε με κοντή, τζιν φούστα, δηλαδή πιο άνετη και λιγότερο σοβαρή από ότι ήταν στην πρώτη περίπτωση.
Το μεγαλύτερο θετικό της ταινίας προσωπικά θεωρώ ότι είναι το σενάριο, το οποίο έγραψε ο Tom Flynn. Σε όλη την ταινία υπάρχει ένα δίλημμα, το πώς πρέπει να ζει ένα παιδί-ιδιοφυΐα και προβάλλονται δύο αντίθετες απόψεις με σοβαρά επιχειρήματα αλλά και αρνητικά. Πέρα, όμως, από την ανάλυση του ενός αυτού θέματος οι χαρακτήρες αναρωτιούνται και συζητούν και για άλλα ζητήματα, όπως είναι ο σχολικός εκφοβισμός και η ύπαρξη του θεού. Και όλα αυτά γίνονται διατηρώντας μια ευχάριστη και χιουμοριστική ατμόσφαιρα, καθώς δεν λείπουν τα πετυχημένα αστεία και σχόλια σε όλη την διάρκεια της ταινίας.
Παρόλα αυτά, εντοπίζονται ορισμένες αστοχίες. Καταρχάς, δεν απουσιάζουν τα κλισέ που βλέπουμε κυρίως στις ρομαντικές κομεντί, όπως είναι η ανάπτυξη ερωτικής σχέσης μεταξύ του Frank και της Bonnie ή η σκηνή που ο πρωταγωνιστής μπαίνει σε χώρο που απαγορεύεται και οι υπάλληλοι τρέχουν από πίσω του για να τον προλάβουν και να τον σταματήσουν. Επίσης, υπάρχουν ρεαλιστικά κενά, όπως η σκηνή που ο δικηγόρος ανακοινώνει στον Frank ότι βρέθηκε μια πιθανή λύση για να σταματήσει η δικαστική διαμάχη με την μητέρα του. Την λύση αυτή του την πρότεινε ο αντίπαλος δικηγόρος το πρωί, αλλά εκείνος όχι μόνο την είπε στον Frank το βράδυ αλλά επίσης αντί να τον καλέσει στο γραφείο του πήγε αυτός στον χώρο εργασίας του Frank. Παρομοίως, όταν ο Frank αφήνει την Mary σε ένα άλλο ζευγάρι και φεύγει, εκείνη θα μπορούσε να ανοίξει την πόρτα και να τον προλάβει, αλλά αντί για αυτό απλά φώναζε το όνομά του μέσα από το σπίτι και τον κοίταζε από το παράθυρο. Τέλος, αν και προβάλλονται καβγάδες και κλάματα, οι σκηνές αυτές είναι αρκετά ήρεμες, χωρίς φωνές, με την λογική πάντα να επικρατεί. Σε τέτοιες σκηνές οι ηθοποιοί θα ήταν καλύτερο να μπορούσαν να αντιδράσουν πιο παραστατικά, πιο έντονα, ώστε να δημιουργηθεί μια πιο ζωντανή και συνάμα πιο ανθρώπινη ατμόσφαιρα. Με άλλα λόγια, λείπει ο παροξυσμός και η υπερβολικές αντιδράσεις που αναμένονται από τους ανθρώπους όταν βιώνουν δυσάρεστες καταστάσεις.
Συνοπτικά, το Gifted είναι μια ταινία που θα πρότεινα σε όλους να δουν, γιατί παρά τα αρνητικά της, καταφέρνει να κάνει τον θεατή να αναρωτηθεί για διάφορα θέματα που σχετίζονται είτε με φιλοσοφικά είτε με πρακτικά και καθημερινά προβλήματα.
