Πόσο όμορφο συναίσθημα να έχεις ένα κατοικίδιο ζώο και να το φροντίζεις, να του δίνεις αγάπη, χρόνο από την καθημερινότητα -και ίσως πολύτιμο χρόνο από το φορτωμένο πρόγραμμα σου – να εξωτερικεύεις σε αυτό όλα τα όμορφα κι αγνά συναισθήματα που κρύβεις μέσα σου… Το να υιοθετήσει κάποιος ένα ζωάκι είναι αρκετά βαρυσήμαντη απόφαση, καθώς δεν πρόκειται για ένα παιχνίδι αλλά για ένα έμψυχο όν – γιατί σύμφωνα με τον Αριστοτέλη ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος για να ακολουθήσει την ατομική εξέλιξη σε αντίθεση με τα ζώα που υποχρεωμένα να ακολουθούν την ομαδική εξέλιξη του είδους τους, έχω την αίσθηση ότι τα ζώα τα έχουν καταφέρει πολύ καλύτερα στις μεταξύ τους σχέσεις- που νιώθει κι ας μην μιλάει (τουλάχιστον όχι στην ανθρώπινη γλώσσα), καταλαβαίνει πότε και ποιος το αγαπάει, ποιος το φοβάται ή ακόμα ποιος δεν το θέλει καθόλου.
Το να παίρνει κάποιος την απόφαση να έχει στην ιδιοκτησία του ένα ζώο ,συνεπάγεται ότι είναι αρκετά ώριμος ώστε να το προστατέψει και προφανώς να μην το βλάψει. Δεν ξέρω για σένα αλλά εγώ δυστυχώς γνωρίζω πολλά περιστατικά που είχαν σκυλάκια, γατάκια και ενώ στην αρχή έδειχναν ενθουσιασμένοι μετά όταν πέρασε η μπογιά τους τα κακομεταχειριζόντουσαν μέχρι που τα εγκατέλειψαν. Ένα σκυλάκι το μόνο που θα σου ζητήσει είναι αγάπη και πίστεψε με το 1/8 της αγάπης που θα σου δώσει αν του το επιστρέψεις θα σε κάνει πολύ ευτυχισμένο. Δεν είναι άδικο να του το ξεπληρώσεις με πόνο;
Έχεις ακούσει την φράση πήρα σκύλο γιατί πληγώθηκα από τους ανθρώπους; Το μόνο που δεν πρόκειται να κάνει ο σκύλος, είναι να σε προδώσει. Θα είσαι για πάντα ο καλύτερος του φίλος και είναι ικανός να δώσει και τη ζωή του αν χρειαστεί για να σώσει την δική σου. Αν δεν με πιστεύεις πάτα εδώ για να δεις μια αληθινή ιστορία.
Βασικά, κάτι τέτοιο δεν γίνεται και στις διαπροσωπικές μας επαφές; Στην αρχή είμαστε ενθουσιασμένοι με κάποιο άτομο (ενδεχομένως άτομα) στη ζωή μας και όλα είναι μέλι γάλα. Και καθώς περνάει ο καιρός και ίσως ανακαλύπτουμε πτυχές που δεν μας αρέσουν και τόσο στον άλλον, ή απλά τον βαριόμαστε, σιγά σιγά τον βγάζουμε από την ζωή μας και φτάνουμε στο κομβικό σημείο με βάση όσα ανέφερα παραπάνω να τον εγκαταλείπουμε γιατί απλά δεν μας γεμίζει πλέον. Σταματάμε να σκεφτόμαστε πως θα αισθανθεί ο άλλος γιατί βάζουμε μέσα σε μια γυάλα το εγώ μας και δεν μας πτοεί τίποτα. Ο άνθρωπος είναι ικανός να φερθεί πολύ άσχημα για να ικανοποιήσει τα θέλω του και γενικότερα να πετύχει τους στόχους του. Στην περίπτωση με το κατοικίδιο είναι σε θέση μέχρι και να το σκοτώσει με φόλα, στην περίπτωση των ανθρώπων θα φροντίσει να σκοτώσει τον άλλον, ψυχικά κι αυτός νομίζω ότι είναι ο χειρότερος θάνατος. Νεκρός ψυχικά στο σώμα ενός ζωντανού ειρωνεία!
Συμπεριφερόμαστε που συμπεριφερόμαστε άσχημα στους ανθρώπους -κι αυτό θεωρώ ότι δεν θα αλλάξει όχι εύκολα τουλάχιστον-, ποιός ο λόγος να κάνουμε το ίδιο και σε ένα αθώο ζώο που σε τελική ανάλυση δεν μας έχει κάνει κακό ;
Ευχαριστώ τον φίλο μου Γ. για την ιδέα που μου έδωσε για το σημερινό άρθρο. 🙂
