Για άλλη μια εβδομάδα άφησα το ένστικτό μου να με οδηγήσει και να μου βρει μια ταινία της προκοπής για να δω. Όπως μπορείς να υποθέσεις είδα τον Τιτανικό. Εντάξει, αστειάκι είδα την ταινία Feed που κυκλοφόρησε φέτος. Πρόκειται για μια πρωτότυπη πλοκή με μια καταπληκτική ηθοποιό, αλλά και με ορισμένα κενά κυρίως στο σενάριο.
Η Olivia (Troian Bellisario) και ο Matt (Tom Felton) είναι δίδυμα αδέρφια 17 χρονών. Η πρώτη είναι η καλύτερη μαθήτρια του σχολείου και ο δεύτερος είναι ο πιο δημοφιλής και αγαπητός μαθητής του σχολείου. Αν και θα μπορούσε κανείς να πει ότι είχαν τα πάντα, καθώς φαίνεται ότι είναι εύποροι με δυο γονείς που τους αγαπούν, όλα στην ζωή τους θα αλλάξουν μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα που είχαν τα δύο αδέρφια. Ένας από τους δύο τους θα πεθάνει και ο άλλος θα πρέπει να μάθει να ζει πλέον μόνος του. Το να ζεις, όμως, χωρίς το άλλο σου μισό, χωρίς το πρόσωπο που έχεις μοιραστεί κάθε στιγμή της ζωής σου θα αποδειχτεί πιο δύσκολο από ότι αναμένει κανείς είτε ήρωας της ιστορίας είτε ο θεατής.
Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Tommy Bertelsen. Ίσως η εμπειρία του ως ηθοποιός συνέβαλε λίγο παραπάνω στην απόφασή του να εστιάσει στα πρόσωπα των ηθοποιών βάζοντας πολλά κοντινά ιδίως σε σκηνές που ένας χαρακτήρας λέει κάτι σημαντικό για την ιστορία και συνήθως είναι ψυχολογικά ευάλωτος. Ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις, η σκηνή γίνεται δύσκολη για να την παρακολουθήσει ο θεατής λόγω των καβγάδων και των κλαμάτων που προβάλλονται. Αν και πρόκειται για μια απλή ταινία, δηλαδή χωρίς δράση και κυνηγητά, χρησιμοποιούνται ειδικά εφέ για να δώσουν την αίσθηση ότι πέφτει ένας χαρακτήρας στο κενό. Και πέρα από την άριστη εφαρμογή των λήψεων μεταξύ τους καταφέρνοντας όντως να δημιουργήσουν την αίσθηση αυτή, οι σκηνές αυτές λειτουργούν ως σύμβολα. Το να νιώθεις ότι πέφτεις αλλά τελικά να προσγειώνεσαι σε ένα κρεβάτι μπορεί να μεταφραστεί ως η πεποίθηση ότι δεν μπορεί ένας άνθρωπος να ξεπεράσει ένα δυσάρεστο γεγονός, όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση το χαμό ενός παιδιού από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, αλλά τελικά να το καταφέρνει. Επιπλέον, αξίζει να σημειωθεί ότι όσο ο χρόνος περνάει η ταινία γίνεται όλο και πιο σκοτεινή, η ατμόσφαιρα πιο ζοφερή χωρίς να καταλαβαίνεις την διαφορά μέχρι να είναι πολύ αργά.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι όταν είδα ποια είναι η σεναριογράφος της ταινίας. Είναι η Troian Bellisario, η οποία πρωταγωνιστεί κιόλας. Αν σου λέει κάτι το όνομα, μάλλον την γνωρίζεις από τον ρόλο της στην τηλεοπτική σειρά Pretty Little Liars ως Spencer Hastings. Κάποια πράγματα που παρουσιάζονται είναι λίγο υπερβολικά, ώστε να δημιουργηθεί μια ενδιαφέρουσα και ανατρεπτική ιστορία, όπως το γεγονός ότι τα δύο αδέρφια όταν ήταν μικρά είχαν υποσχεθεί να μην αφήσουν ο ένας τον άλλο μόνο του και να πεθάνουν μαζί. Ένα ακόμα ελάττωμα είναι ότι αν και βλέπουμε τα δεινά που βιώνουν όλοι οι χαρακτήρες, δεν μπορούμε να τους συμπονέσουμε και να ταυτιστούμε μαζί τους. Μας είναι άγνωστοι, δεν ξέρουμε τις προσωπικότητες τους, ποιοι είναι. Στα θετικά, όμως, είναι το ότι βλέπουμε να αναπτύσσονται δύο -και όχι ένα όπως στις περισσότερες ταινίες- βασικά θέματα: το πώς να αντιμετωπίσεις την απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου και τις τροφικές διαταραχές, και συγκεκριμένα την ανορεξία. Ο συνδυασμός των δύο διαφορετικών μεταξύ τους θεμάτων γίνεται πολύ ομαλά και διακριτικά. Και το ίδιο ισχύει για όλα τα γεγονότα που βλέπουμε στην οθόνη. Όσον αφορά τον ρόλο της ως ηθοποιού, αυτή είναι που κλέβει την παράσταση. Η ερμηνεία της χαρακτηρίζεται από ρεαλιστικότητα και πειστικότητα, αφού σε πολλές σκηνές δείχνει την υποκριτική της δεινότητα εκφράζοντας ποικιλία αισθημάτων, όπως θυμό και απόγνωση.
Η υποκριτική της Troian ενισχύθηκε από την εργασία της κομμώτριας Natalie Vermiglio και της μακιγιέρ Rebecca Wachtel, οι οποίες μέσα από τις διακριτικές τους παρεμβάσεις, σκουραίνοντας το χρώμα των μαλλιών της και αφήνοντας τα ατημέλητα, αλλά και βάφοντας πιο σκούρα τα μάτια της, δείχνουν στην εξωτερική της εμφάνιση τα αισθήματα πόνου και σύγχυσης που κυριαρχούν στην καρδιά της.
Επομένως, θα πρότεινα σε όλους να δουν την ταινία Feed εκτιμώντας τις προσπάθειες των καλλιτεχνών να προσφέρουν κάτι ποιοτικό και διαφορετικό στο κοινό, αλλά όντας επιεικείς στα όποια λάθη.
