Θεωρείται –όχι άδικα- μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που μας πέρασε. Η μαύρη κωμωδία/crime drama του Martin McDonagh τα έχει όλα και προβάλλει ως φαβορί για τα φετινά Όσκαρ.
Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (2017)
Μαύρη κωμωδία/crime drama, 115΄
Σενάριο – Σκηνοθεσία: Martin McDonagh
Πρωταγωνιστούν: Frances McDormand, Woody Harrelson, Sam Rockwell, Abbie Cornish
Σε μια κωμόπολη του Μιζούρι, η μητέρα ενός θύματος άγριας δολοφονίας εκφράζει τη διαμαρτυρία της για την αδυναμία της αστυνομίας να συλλάβει το δράστη μέσα από τρεις μεγάλες πινακίδες σ΄ ένα κοντινό επαρχιακό δρόμο. Οι συνέπειες θα είναι ανυπολόγιστες.
Η ταινία, η οποία αποτελεί ένα αληθινό roller-coaster που δε μπορεί να καταταχθεί σε κανένα είδος με ακρίβεια, ξεκινά με την ηρωίδα (McDormand), απηυδισμένη από την αδράνεια της αστυνομίας απέναντι στο βιασμό και τη δολοφονία της 17χρονης κόρης της πριν από κάποιους μήνες, να παίρνει την απόφαση να νοικιάσει τις τρεις πινακίδες και να γράψει το μήνυμά της.
Η απόφασή της, ωστόσο, κρίνεται ως αμφιλεγόμενη, κυρίως για το γεγονός ότι στρέφεται προσωπικά εναντίον του τοπικού σερίφη (Harrelson), του μοναδικού αξιοπρεπούς και αγαπητού ανθρώπου στην αστυνομία της περιοχής, ο οποίος μάλιστα πάσχει από καρκίνο και μετράει αντίστροφα προς το θάνατο. Όταν αυτός επέλθει, η κατάσταση θα πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, καθώς η όποια τάξη διατηρούνταν στους κόλπους της βίαιης και ρατσιστικής αστυνομίας της περιοχής θα χαθεί. Εκπρόσωπος της αστυνομίας αυτής προβάλλει ο αστυνόμος Dixon (Rockwell), οι ανασφάλειες και η συναισθηματική αστάθεια του οποίου τον οδηγούν σε συνεχείς ανατροπές στον τρόπο σκέψης και τη συμπεριφορά του, προκαλώντας χάος.
Θα μπορούσαμε να χωρίσουμε την ταινία σε δύο μέρη, τα οποία διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους. Το πρώτο μέρος, μέχρι το θάνατο του σερίφη, είναι περισσότερο δραματικό, με «πινελιές» πανέξυπνου αλλά κατάμαυρου χιούμορ. Μια μικροαστική, ρατσιστική κοινωνία, μια χωρισμένη –από ένα σύζυγο που την κακομεταχειριζόταν- μητέρα που έχασε την κόρη της σ΄ένα φριχτό έγκλημα και προσπαθεί ν΄ αντιδράσει, ένας έντιμος οικογενειάρχης σερίφης που προσπαθεί να κρατήσει την τάξη παλεύοντας ταυτόχρονα με την επάρατη νόσο. Θα μπορούσε να είναι μελόδραμα, αλλά το σενάριο του McDonagh, βαθύτατα επηρεασμένο από Κουέντιν Ταραντίνο και αδελφούς Κοέν (εκ των οποίων ο ένας, ο Τζόελ, είναι ο σύζυγος της McDormand) κρατά τις ισορροπίες μεταξύ κωμωδίας και δράματος.
Το δεύτερο μισό, ωστόσο, αποτελεί μια παράνοια με ανατροπές, ακροβασίες μεταξύ κινηματογραφικών ειδών, δηλητηριώδεις διαλόγους και παράλογες πράξεις απ΄ όλους τους ήρωες, σε βαθμό που οι προαναφερθέντες δημιουργοί πραγματικά θα ζήλευαν. Ο ιρλανδικής καταγωγής McDonagh (In Bruges, Seven Psychopaths) “κεντάει” σε σκηνοθεσία και σενάριο, διατηρώντας το θεατή κολλημένο στη θέση του, να μη θέλει να χάσει ούτε δευτερόλεπτο από τη δράση, το μακάβριο χιούμορ, το σασπένς, τη συγκίνηση που του προσφέρει η ταινία. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως, ειδικά από τη μέση της και μετά, η ταινία τα έχει όλα. Κωμωδία, δράμα, αστυνομική περιπέτεια, θρίλερ μυστηρίου, όλα υπάρχουν στις Τρεις Πινακίδες. Συν, φυσικά, τη δριμεία κριτική στην προκατειλημμένη μικροαστική κοινωνία του Αμερικανικού νότου, εκεί όπου η εγκληματικότητα -ειδικά με θύματα μειονότητες- είναι στα ύψη.
Όσο για τις ερμηνείες, αυτές στέκονται και με το παραπάνω στο ύψος των περιστάσεων. Είκοσι ένα χρόνια μετά το Fargo (αδελφοί Κοέν), η Frances McDormand οδεύει προς το δεύτερο Όσκαρ της καριέρας της. Στα 56 του, ο Woody Harrelson (Η Συμμορία των Μάγων), ένας ικανότατος ηθοποιός που κανείς δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά, δίνει την πιο μεστή ερμηνεία της καριέρας του. Ίσως να έπαιρνε κι αυτός Όσκαρ, Β΄ Ανδρικού Ρόλου, αλλά θα του το πάρει ο συμπρωταγωνιστής του, Sam Rockwell, ένας εκπληκτικός character actor που σε μαγεύει με την ερμηνεία του.
Μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς λοιπόν, και για όλα τα γούστα, οι Τρεις Πινακίδες αποτελούν ταυτόχρονα φόρο τιμής στους μεγάλους αδελφούς Κοέν και τον Ταραντίνο, ένα αντιραστιστικό μήνυμα προς τη σύγχρονη Αμερική και μια απόδειξη πως ακόμη και πολύ σοβαρά και θλιβερά θέματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με χιούμορ. Τα βραβεία δεν έχουν σταματήσει να έρχονται για τον Martin McDonagh και το εξαιρετικό έργο του, και δεν αποκλείεται να έλθει και το σημαντικότερο όλων: το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας για το 2017.
Βαθμολογία: 8/10