Όταν είσαι μικρός όλα είναι πιθανά. Μπορείς την μια στιγμή να είσαι ο βασιλιάς ενός μαγικού κόσμου και την άλλη να πίνεις τσάι στο σπίτι του αρκουδιού σου. Δυστυχώς όσο μεγαλώνεις ξεχνάς την ξεγνοιασιά και τις αμέτρητες πιθανότητες για περιπέτειες που η φαντασία σου σου προσέφερε απλόχερα. Αυτό τον χαμό της παιδικότητας και της ευτυχίας που μπορεί να βρει ένα παιδί μέσα απλά από ένα παιχνίδι ή ίσως και μέσα από το απόλυτο τίποτα είναι που η ταινία της Disney Christopher Robin (2018) προσπαθεί να επαναφέρει στα μυαλά και τις ψυχές των ενηλίκων. Και θεωρώ ότι καταφέρνει τον σκοπό της.
Ο Christopher Robin (Ewan McGregor) περνώντας μέσα από μια μικρή πόρτα σε ένα δέντρο στον κήπο του σπιτιού του βρισκόταν στο Hundred Acre Wood όπου έμεναν η πάντα πεινασμένη αρκούδα, Winnie the Pooh (φωνή του Jim Cummings), το γλυκό γουρουνάκι Piglet (φωνή του Nick Mohammed), το πεσιμιστικό γαϊδουράκι Eeyore (Brad Garrett), ο χοροπηδηχτός τίγρης Tigger (φωνή του Jim Cummings) και άλλοι καλοί του φίλοι. Όταν, όμως, ο πατέρας του τον στέλνει σε σχολείο στο Λονδίνο θα πρέπει να αποχαιρετήσει τους φίλους του. Και παρά την υπόσχεση που τους έδωσε ότι δεν θα τους ξεχάσει ποτέ, η σκληρή και γεμάτη υποχρεώσεις καθημερινότητα δεν θα του επιτρέψουν να την τηρήσει. Όλα, όμως, θα αλλάξουν και θα έρθουν άνω κάτω στην ζωή του ενήλικα πλέον Christopher, όταν ο Winnie θα εμφανιστεί ξαφνικά στο Λονδίνο ζητώντας την βοήθειά του, ώστε να βρει τους φίλους του που εξαφανίστηκαν. Και τότε αναγκαστικά ο Christopher θα πρέπει να αναλογιστεί και να επιλέξει ανάμεσα στην δουλειά και ένα άνετο μέλλον ή τους φίλους, την γυναίκα του, Evelyn (Hayley Atwell), και την κόρη του, Madeline (Bronte Carmichael).
Η ταινία ξεκινάει σαν ένα εικονογραφημένο βιβλίο που δείχνει την ιστορία των παιδικών χρόνων του Christopher έτσι ώστε ακόμα και αν δεν έχεις παρακολουθήσει το γνωστό παιδικό με τις περιπέτειες του Winnie the Pooh να μπορείς να ακολουθήσεις την ταινία. Σκηνοθέτης είναι ο Marc Forster και δημιούργησε μια ταινία που μπορείς να ακολουθήσεις και από αισθητικής άποψης. Μέσα από την τοποθέτηση της κάμερας σε έξυπνες θέσεις και γωνίες, όπως όταν τονίζεται το πόσο μεγάλος είναι ο Christopher σε σχέση με τους ανθρωπόμορφους φίλους του ή μέσα από την επανάληψη του πλάνου όπου ο Christopher και ο Winnie κάθονται αγκαλιά και ατενίζουν το άπειρο, ώστε να δείξει την ευτυχία που νιώθουν όταν οι δύο φίλοι είναι απλά κοντά ο ένας στον άλλον ή ακόμα και η στιγμιαία αλλαγή της οπτικής γωνίας ώστε να τραβήξει την προσοχή του θεατή σε κάτι που μόλις ειπώθηκε ή προβλήθηκε στην οθόνη, όχι μόνο διευκολύνουν την θέαση, αφού δεν ξεφεύγει κανένα σημαντικό για την εξέλιξη στοιχείο ή μήνυμα της ταινίας, αλλά επίσης η ταινία γίνεται πιο πλούσια τεχνικά. Σημαντικό κομμάτι της είναι φυσικά τα φανταστικά ζώα που σημάδεψαν την παιδική, αλλά όπως φαίνεται στην πορεία της ταινίας, και την ενήλικη ζωή του Christopher. Τα ζώα φαίνονται αληθινά και εναρμονίζονται με το περιβάλλον. Μοιάζουν αρκετά αλλά δεν είναι ίδια με το παιδικό δημιουργώντας την αίσθηση ότι είναι περίεργα σχεδιασμένα. Φυσικά αυτό μπορεί να είναι σκόπιμο, καθώς μπορεί να υπήρχαν θέματα πνευματικών δικαιωμάτων ή μπορεί να σχετίζεται με το γεγονός ότι διευκόλυνε την εξέλιξη της ταινίας να μοιάζουν με παιδικά αρκουδάκια κάτι που δεν ισχύει για την παιδική σειρά. Παρόλα αυτά, είναι πολύ εκφραστικά, αφού τόσο τα μάτια όσο και γενικά οι κινήσεις του προσώπου και του σώματός τους καθιστούν καταφανή τα αισθήματά τους σε οποιαδήποτε σκηνή ή στιγμή της ταινίας. Πάντως σίγουρα κάποια στιγμή θα αναρωτηθείς φωναχτά ή σιωπηλά γιατί δεν έχουν φρύδια.
Σημαντικό στοιχείο του αισθητικού αποτελέσματος μιας ταινίας είναι και ο φωτισμός, καθώς πέρα από το ότι μόνο με την ύπαρξη αυτού μπορεί ο θεατής να δει την ταινία, μηνύματα μπορούν να περαστούν μέσα από αυτόν. Υπεύθυνος για αυτόν στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο Matthias Koenigswieser και παίζοντας με τα φώτα δημιούργησε έξυπνες αντιθέσεις. Ο φωτισμός στο γραφείο του Christopher είναι πιο σκοτεινός και μουντός από κάθε άλλο μέρος, αφού όχι μόνο δεν του αρέσει η δουλειά του αλλά γίνεται και εξαιρετικά πιεστική. Στο σπίτι του, αν και πάλι ο φωτισμός είναι σκοτεινός, καθώς ο Christopher έχει απομακρυνθεί από την οικογένειά του, τα λίγα φώτα που υπάρχουν βγάζουν ένα ζεστό φως, επειδή υπάρχει θέληση για επανασύνδεση και αγάπη ανάμεσά τους. Και αυτά επιβεβαιώνονται από τους ίδιους τους χαρακτήρες, που μέσα από την υποκριτική δεινότητα των ηθοποιών γίνονται εμφανή τα αισθήματα καταπίεσης, απογοήτευσης, αλλά και προσδοκίας, ευτυχίας και αγάπης που νιώθουν στην διάρκεια της ταινίας.
Και τώρα ήρθε η ώρα των αρνητικών. Το μεγαλύτερο ελάττωμα της ταινίας για μένα είναι ότι δεν είναι σαφές σε ποιον απευθύνεται, σε ενήλικες ή σε παιδιά. Μαντεύω ότι ήθελε να συνδυάσει τα δύο είδη κοινού, αλλά αυτό είναι δύσκολο. Και για αυτό θεωρώ ότι θυσίασαν τον γάιδαρο. Ο Eeyore πέρα από τον πεσιμισμό και την ειρωνεία που τον χαρακτηρίζει, που από μόνα τους δεν είναι αρνητικά, έχει ξεκάθαρα αυτοκτονικές τάσεις, γεγονός που θεωρώ θα μπορούσε να είχε παραληφθεί ειδικά όταν η ταινία είναι κατάλληλη για μικρά παιδιά. Σε παρόμοιο μήκος κύματος κινούνται ορισμένες ρατσιστικές συμπεριφορές προς έγχρωμους και ομοφυλόφιλους ανθρώπους, όπως όταν φαίνεται ένας έγχρωμος να γελάει προσποιητά στο αστείο του άσπρου αφεντικού μόνο και μόνο για να τον καλοπιάσει ή τον Christopher να αποφεύγει επιδεικτικά τον επίμονο και ομοφυλόφιλο, όπως αφήνεται να εννοηθεί γείτονά του. Ένα ακόμα στοιχείο της ταινίας που πιστεύω ότι δεν την κολακεύει είναι το κλισέ του πρωταγωνιστή που πήγε στον πόλεμο. Θεωρώ εντελώς περιττή την δημιουργία ενός τέτοιου βιώματος στο παρελθόν του Christopher από την στιγμή που δεν φαίνεται να τον έχει επηρεάσει στην μετέπειτα ζωή του. Και πέρα από αυτό το σημαντικό αν και αχρείαστο κλισέ για την σκιαγράφηση του βασικού χαρακτήρα υπάρχουν φυσικά και άλλα, όπως άνθρωποι να φτάνουν σε ένα μέρος ταυτόχρονα αν και ξεκίνησαν διαφορετικές ώρες με το ίδιο μέσο ή μία εντελώς μη ρεαλιστική εικόνα του πώς λειτουργούν οι εταιρίες στις τελευταίες σκηνές.
Παρά τα αρνητικά, νιώθω ότι πολλοί ενήλικες θα επωφεληθούν παρακολουθώντας τον Christopher Robin. Και αφού δεις αυτή την ταινία όποιος ή ό,τι και αν είσαι, πάρε ένα κόκκινο μπαλόνι και επίτρεψέ του όσο μικρό και αν είναι να σου προσφέρει την απέραντη ευτυχία που μπορεί και θέλει να σου δώσει.