Πριν ακόμα κυκλοφορήσει η συγκεκριμένη ταινία είχε διαφημιστεί και προωθηθεί αρκετά λόγω του σημαντικού μηνύματος που προβάλλει. Και ως μήνυμα είναι πραγματικά αξιέπαινο και στην εποχή της εικόνας που ζούμε ίσως πρέπει να ακούγεται πιο συχνά και πιο ηχηρά, αλλά ως ταινία δεν είναι τόσο πετυχημένη.
Η Renee (Amy Schumer) θεωρεί ότι είναι άσχημη γεγονός που την γεμίζει ανασφάλεια και χαμηλή αυτοπεποίθηση. Όλα, όμως, θα αλλάξουν μετά από μία ευχή σε ένα συντριβάνι μια νύχτα που έβρεχε και ενα χτύπημα στο κεφάλι. Μετά από αυτά η Renee βλέπει τον εαυτό της ως μια πανέμορφη γυναίκα και αυτό της δίνει την αποφασιστικότητα και την σιγουριά να κάνει την ζωή της καλύτερη πραγματοποιώντας τα όνειρά της. Τι θα γίνει, όμως, όταν τα μάγια λυθούν και η αυτοπεποίθηση της πάψει να υπάρχει;
Για την σκηνοθεσία και το σενάριο υπεύθυνοι είναι η Abby Kohn και ο Marc Silverstein. Αυτοί οι δύο υπήρξαν το συγγραφικό δίδυμο γνωστών και επιτυχημένων ρομαντικών κωμωδιών, όπως Never Been Kissed (1999), The Vow (2012) και How to be Single (2016). Παρά την εμπειρία στο συγκεκριμένο είδος και την ύπαρξη φυσικά του ρομάντζου, δόθηκε περισσότερη προσοχή στην εξέλιξη της Renee από ανασφαλές και συνεσταλμένο άτομο σε μια γυναίκα γεμάτη αυτοπεποίθηση και σιγουριά για τον εαυτό της. Η κορύφωση είναι στο τέλος με ένα λόγο που έβγαλε η Renee, ο οποίος περιείχε το σπουδαίο μήνυμα ότι ανεξάρτητα από την εξωτερική εμφάνιση αν πιστεύεις στον εαυτό σου μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Ο λόγος αυτός είναι εμψυχωτικός, αλλά το υπόλοιπο της ταινίας δεν είναι τόσο καλό. Αρχικά, αν και τα αστεία είναι πολλά ελάχιστα από αυτά είναι ικανά να προκαλέσουν γέλια. Αυτο, όμως, που προσωπικά τουλάχιστον μου άφησε αρνητική εντύπωση είναι το γεγονός ότι μόλις η Renee αρχίζει να βλέπει τον εαυτό της όμορφο νομίζει ότι όλοι οι άντρες προσπαθούν να την προσεγγίσουν ενώ στην πραγματικότητα δεν της δίνουν σημασία. Επιπλέον, αν και γίνεται μια αναφορά στις ανασφάλειες που μια αδύνατη κοπέλα, ένα πραγματικό μοντέλο έχει και φαίνεται να είναι παρόμοιες αν όχι ίδιες με αυτές που έχει η πρωταγωνίστρια ως πιο εύσωμη, η σκηνή είναι πολύ σύντομη και δομημένη με τρόπο ώστε να βγει όσο πιο κωμική γίνεται και όχι για να εστιάσει στο ψυχολογικό βάρος και στην ανάγκη του να πιστεύεις στον εαυτό σου, που είναι το θέμα όλης της ταινίας.
Από σκηνοθετική σκοπιά δεν έχουμε τίποτα το ιδιαίτερο. Το ότι η πρωταγωνίστρια είναι περιτριγυρισμένη από αδύνατες και όμορφες γυναίκες, αλλά αυτή αν και υστερεί σε εξωτερική εμφάνιση καταφέρνει να πετύχει είναι κάτι που γίνεται γρήγορα εμφανές, ειδικά από την στιγμή που η μόνη μη υπερβολικά αδύνατη γυναίκα που εμφανίζεται σε όλη την ταινία είναι η πρωταγωνίστρια και οι δύο φίλες της. Προσωπικά, με κούρασε ο φωτισμός της ταινίας. Από μια σκηνή που κυριαρχεί το λευκό χρώμα και όλα φαντάζουν φωτεινά, η επόμενη είναι σκοτεινή με ένα μη φυσικό φως για να τραβήξει την προσοχή και να κατευθύνει το βλέμμα του θεατή χωρίς να υπάρχει κάποιος συμβολισμός που ήθελε ο Florian Balihaus να δείξει με αυτή την αλλαγή στον φωτισμό. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και σκηνές, και ειδικά στην ερωτική σκηνή που παίζει ωραία με τις σκιες, το φως και το σκοτάδι κάτι που είναι λογικό από τον άνθρωπο που υπήρξε διευθυντής φωτογραφίας σε ταινίες-επιτυχίες, όπως The Devil Wears Prada (2006), The Book Thief (2013) και Allegiant (2016). Επίσης, η Tia Nolan με το μοντάζ της έκανε πολύ καλή δουλειά, ιδίως με τις αργές κινήσεις στις κατάλληλες στιγμές.
Παρά όλα τα αρνητικά και βλέποντας το μήνυμα ότι αν πιστεύεις εσύ και μόνο εσύ στον εαυτό σου είναι αρκετό για να προσπαθήσεις και να καταφέρεις να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου, είναι μια ταινία που αξίζει να δεις αν θέλεις να παρακολουθήσεις κάτι ανάλαφρο, εύθυμο και εμψυχωτικό.
){kind=link}