Το 2018 ξεκινάει αρκετά δυναμικά στον τομέα του κινηματογράφου με την τέταρτη ταινία Insidious να προβάλλεται από τις πρώτες ημέρες του Ιανουαρίου στα σινεμά. Τα λόγια για αυτή την ταινία είναι κάπως περιττά, καθώς δεν θεωρείται τυχαία από πολλούς μία από τις πιο τρομακτικές σειρές ταινιών.
Η Elise Rainier (Lin Shaye) μαζί με τους συνεργάτες της, Specs (Leigh Whannell) και Tucker (Angus Sampson), που ασχολούνται με δαιμόνια, πηγαίνουν στο Νέο Μεξικό για να βοηθήσουν τον Ted Garza (Kirk Acevedo), καθώς δαίμονες φαίνεται να έχουν καταλάβει το σπίτι του. Το περίπλοκο της υπόθεσης βρίσκεται στο γεγονός ότι σε αυτό το σπίτι πριν από χρόνια η Elise είχε περάσει τραυματικά και τρομακτικά παιδικά χρόνια.
Πριν συνεχίσω θα πρέπει να ξεκαθαρίσω δύο πράγματα. Πρώτον, δεν θα ακολουθήσει λεπτομερής ανάλυση, καθώς την ταινία την είδα στον κινηματογράφο μία φορά και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω και να προσέξω τις τεχνικές λεπτομέρειες. Δεύτερον, αν και μου αρέσουν αρκετά οι ταινίες τρόμου, είμαι επίσης από τα άτομα που τις φοβούνται αρκετά και βλέπουν τέτοιες ταινίες μόνο με παρέα. Αυτός είναι και ο λόγος που παρά το πόσο δημοφιλείς υπήρξαν όλες οι προηγούμενες ταινίες εγώ είχα δει μόνο την πρώτη και αυτή μερικά χρόνια πριν με αποτέλεσμα να μην θυμάμαι τώρα και πολλά. Για αυτούς τους λόγους, λοιπόν, με αυτό το άρθρο θα μοιραστώ μαζί σου τις σκέψεις μου βγαίνοντας από την αίθουσα.
Ας ξεκινήσουμε με τα θετικά. Καταρχάς, το εκτιμώ απίστευτα όταν οι σεναριογράφοι των ταινιών τρόμου, και στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Leigh Whannell, δεν επαναπαύονται στην διαβολική ύπαρξη και την κακία του εκάστοτε τέρατος, αλλά μπαίνουν στον κόπο να διερευνήσουν τις ανθρώπινες σχέσεις και να δείξουν, όπως αναφέρθηκε και στην ταινία, ότι κάποιες φορές οι άνθρωποι είναι οι αληθινοί δαίμονες. Επίσης, στο σενάριο, αν και προσωπικά δεν με ωφέλησε, θεωρώ πολύ δίκαιο για τους φαν των ταινιών που υπήρχαν στο τέλος τουλάχιστον αναφορές από την πρώτη ταινία. Αυτό που με συγκλόνισε είναι το γεγονός ότι χάρη στον σκηνοθέτη Adam Robitel και τον Timothy Alverson, που έκανε το μοντάζ, αν και στην αρχή έτρεμε όλη η αίθουσα στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί να εμφανιστεί ο δαίμονας, προς το τέλος αν και βρισκόταν στο κέντρο της οθόνης κανείς δεν απέστρεφε το βλέμμα του, καθώς όλοι ήθελαν να δουν αν και πώς θα μπορέσει η πρωταγωνίστρια να τον σκοτώσει.
Και μιας που αναφερθήκαμε στο τέλος, ας περάσω στα αρνητικά ξεκινώντας με το μεγαλύτερο για μένα ελάττωμα το οποίο εντοπίζεται στα τελευταία λεπτά. SPOILER ALERT: ο κακός δαίμονας σκοτώνεται. Δεν θα σου πω φυσικά το πώς, αλλά πρέπει να σχολιάσω ότι η αναμενόμενη μάχη με το πανίσχυρο αυτό πλάσμα θα έπρεπε να διαρκέσει παραπάνω ώρα -δεν θέλω να φανώ υπερβολική, αλλά είμαι αρκετά σίγουρη ότι διήρκεσε μόνο μερικά δευτερόλεπτα. Τέλος, όπως μάλλον, αντιλήφθηκες και από το spoiler, και το Insidious 4 ακολουθεί πιστά και εφαρμόζει τα κλισέ των ταινιών αυτών, ο κακός δαίμονας σκοτώνεται -αν και συνήθως καταφέρνει να επιστρέψει-, άτομα απομακρύνονται από την παρέα και πηγαίνουν σε επικίνδυνα μέρη απλά γιατί άκουσαν έναν περίεργο ήχο και το χειρότερο από όλα αρχίζει να παίζει σταδιακά όλο και πιο δυνατά μία τρομακτική μουσική, για να προετοιμάσει τον θεατή ότι κάτι τρομακτικό θα συμβεί, αλλά τελικά δεν συμβαίνει τίποτα.
Οπότε, εγώ σου προτείνω να μαζέψεις την παρέα σου και ειδικά αυτούς που φοβούνται και να πάτε να δείτε το Insidious: The Last Key, γιατί ναι, θα τρομάξετε, αλλά επίσης θα γελάσετε όχι μόνο με τα μερικά αστεία που λέγονται στην ταινία, αλλά και με τις αντιδράσεις σας στις τρομακτικές σκηνές.