Το σημερινό μου άρθρο θα είναι αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα, εξάλλου στόχος μου δεν είναι μόνο να προσφέρω στον αναγνώστη ένα “εύπεπτο” και ανάλαφρο κείμενο, αλλά και να τον προβληματίσω – παρακινήσω.
Παρακολουθώντας τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από την υπόθεση δολοφονίας του Γρηγορόπουλου νιώθω ντροπή, οργή και απορία. Όχι για το ελληνικό ποινικό σύστημα, αυτό δεν μπορώ να το κρίνω λόγω έλλειψης γνώσεων. Ωστόσο, δεν χρειάζεται να είσαι “ειδικός” για να νιώσεις θυμό όταν βλέπεις έναν “άνθρωπο” και συγχρόνως όργανο της τάξης να κάνει κατάχρηση των αρμοδιοτήτων του, να οπλίζει το χέρι του έναντι ενός ΠΑΙΔΙΟΥ και μετά από κάποια χρόνια φυλάκισης να βρίσκεται κοντά στο ενδεχόμενο εξόδου.
Από τα όσα διάβασα τις τελευταίες μέρες στο δικαστήριο ακούστηκαν πολλά περί ελαφρυντικών του δολοφόνου, όπως ο πρότερος βίος του. Όμως, εγώ θα σταθώ στο πιο σοκαριστικό ελαφρυντικό από όλα, το οποίο το ακούμε από εκείνον τον μαύρο Δεκέμβριο: τι γύρευε ο Αλέξης στα Εξάρχεια εκείνο το βράδυ. Δυστυχώς, ναι! Χρησιμοποιήθηκε και αυτό ως επιχείρημα υπεράσπισης του δράστη. Οπότε, όλοι κατανοούμε πως δολοφόνος δεν είναι μόνο ο Κορκονέας, αλλά και όλοι αυτοί που θεωρούν αυτήν την επιχειρηματολογία λογική. Για να τελειώνουμε, λοιπόν, και με αυτό: ο Αλέξης βρέθηκε στα Εξάρχεια όπως κάνουν τα περισσότερα παιδιά που βρίσκονται στην Αθήνα. Είτε από περιέργεια, είτε, είτε, είτε. Είτε επειδή ήταν νέος και ήθελε να τα ζήσει όλα, όπως θέλουμε όλοι οι νέοι άνθρωποι. Η παρορμητικότητα, όμως, ενός νέου δικαιολογεί την χρήση όπλου από το όργανο της τάξης; Έτσι διασφαλίζεται ο έννομος βίος στην Ελλάδα; Μάλλον όχι. Έτσι διαπιστώνουμε απλά την απουσία του.
Όταν δολοφονήθηκε ο Γρηγορόπουλος ήμουν και εγώ παιδί. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ο Αλέξανδρος ήταν ο αδελφός, ο φίλος μας, ήταν το δικό μας παιδί. Ένας νέος που δεν πρόλαβε να ζήσει, που ακόμη και σήμερα αμαυρώνεται η μνήμη του από άρρωστους νοικοκυραίους που με περηφάνια σου λένε “Ας πρόσεχε. Τι γύρευε μικρό παιδί στα Εξάρχεια;”. Ως νέοι άνθρωποι οφείλουμε να μην θρέψουμε και εμείς τέτοιες αντιλήψεις, και κυρίως να μην μεγαλώσουμε και εμείς παιδιά με τέτοιες απόψεις. Έχουμε χρέος απέναντι στο Αλέξανδρο, που και ακόμη αν δούμε την δολοφονία του ως θυσία για να αλλάξει αυτή η κοινωνία, το συμπέρασμα είναι ένα: μυαλό δεν βάλαμε σαν λαός! Έχουμε χρέος όμως και απέναντι στον εαυτό μας και στους νεότερους να παραδώσουμε μια κοινωνία ελεύθερη, προοδευτική και ανοιχτή. Μια κοινωνία που δεν θα ψάχνει ελαφρυντικά για τον κάθε Κορκονέα, γιατί πολύ απλά δεν θα επιτρέπει τις πράξεις του εξ αρχής.
