Μαμά, μπαμπά, μεγάλωσα πια!
Μεγάλωσα πια. Δεν έχω χρόνο γι’ ανθρώπους ληψούς κι ευκαιρίες χιλιάδες.
Δε μπορώ να μαντεύω τα ανεξήγητα και να λύνω αινίγματα.
Μεγάλωσα και θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους αληθινούς, ανθρώπους που λένε το κάθετι που αισθάνονται.
Θέλω ανθρώπους διάφανους και καθαρούς σαν μια κόλλα χαρτί.
Θα τους ξεφυλλίζω όπως το βιβλίο και σιγά σιγά θα τους μαθαίνω.
Δε θα αφήσω ούτε μισή λεπτομέρεια που δε θα μάθω.
Θα τα βρω όλα.
Και μετά απο αυτό το συμπέρασμα ας μπούμε στο ψητό.
Ας το πάρουμε απ’ την αρχή.
Είναι καλοκαίρι, Σεπτέμβρης μπήκε, ιδανική εποχή για απολογισμούς… προγραμματισμούς και νέα ξεκινήματα… και εσύ έχεις ήδη μπει σ’ αυτήν την ανούσια και εξοντωτική ρουτίνα… την ίδια με πέρσι και πρόπερσι… καμία αλλαγή… καμία εξέλιξη… Να τρέχεις πιεσμένη και αγχωμένη διαρκώς, να τα προλάβεις… όλα και όλους… συνέχεια να “διεκπεραιώνεις”… Με την ενέργεια των διακοπών… να έχει ήδη εξαφανιστεί και ήδη να έχεις κουραστεί… τι σου συμβαίνει; τι έπαθες πια;
Δεν είσαι πια παιδί; Μεγάλωσες ή μήπως ο κόσμος μίκρυνε;
Τι έχει συμβεί ρε γαμώτο;
Μεγάλωσα πια μα εγώ νιώθω πιο παιδί απ’ το παιδί μαμά.
Φοβάμαι μαμά.
Αλήθεια, μαμά, πότε ήταν η τελευταία φορά που δε φοβόσουν; Είναι καιρός που συνεχώς μου λες να προσέχω, γιατί τόσα γίνονται κι ο κόσμος δεν αστειεύεται. Γυναίκες σκοτώνονται κάθε μέρα, τις σκοτώνουν μαμά…μας σκοτώνουν. Κι εγώ ακίνητη, αμίλητη. Δεν αντιδράω πια. Σιωπώ. Και τότε επέλεξα τη σιωπή. Κι ακόμη δεν ξέρεις, δεν γνωρίζεις.
Όταν με παίρνεις τηλέφωνο ρωτάς, ρωτάς συνεχώς που είμαι, τι κάνω και πότε θα γυρίσω. Ανησυχείς διαρκώς. Τι είναι αυτό που σε φοβίζει, μαμά; Ότι δε πρέπει να γίνω σαν τους άλλους; Τα πρότυπα που ήθελες πάντα να πετύχω δε μου μοιάζουν. Πολύ θα το θέλα αλλά είμαι κάτι ξεχωριστό βγαλμένο απο παραμύθι, ένα δύσκολο παραμύθι. Αναρωτήσου μέχρι να πω δυο λόγια στον μπαμπά.
Κι εσύ μπαμπά; Θυμάσαι που μου έλεγες ότι σήκωσα το δικό μου μπαϊράκι; Ξέρω ίσως να έχεις και δίκιο. Άργησα πολύ να κάνω τις σωστές επιλογές. Πληγώθηκα μέσα από αυτές κι έμαθα, έμαθα πολλά. Δε διάβαζα όσο έπρεπε και δεν είχα «καλές» επιρροές. Πέτυχα όμως τους στόχους και θα πετύχω κι άλλους πολλούς. Πέρασα στην νούμερο 1 επιλογή μου και θα πετύχω πολλά. Έχω στόχους μπαμπά. «Πρέπει κάποια στιγμή να σταθείς στα πόδια σου και να αναλάβεις τις ευθύνες σου, η ζωή είναι δύσκολη» μου λες συνεχώς, μα οι πραγματικές ευθύνες δε μου ήρθαν ακόμη. Τις πρόλαβες εσύ. Τι είναι αυτό που σε κάνει να λες πως είναι νωρίς για κάποια πράγματα και πως πρέπει να βάλω σε προτεραιότητα αυτά που κάνουν όλοι; Ενοχές γι’ αυτά που θέλω εγώ να κάνω και να πρέπει να ακολουθώ αυτά που θες εσύ;
Για να με προστατέψεις τα λες, το ξέρω. Το καλό μου θες.
Γιατί πρέπει να θέλω όσα θεωρεί ο κόσμος σωστά; Γιατί πρέπει να ζω με σωστά και λάθος; Γιατί να σκέφτομαι ότι είμαι γυναίκα; Αν ήμουν ένας άλλος θα κάναμε τώρα αυτήν την συζήτηση;
Σκέφτηκες, μαμά; Αν ναι, τότε πάρ’ το πάλι απ’ την αρχή, γιατί τα πρότυπά σου αστόχησαν. Της γειτόνισσας ο γιος, που πέρασε νομική και που τόσο ήθελες να παραδειγματιστώ απ’ αυτόν, χρωστάει δύο ετών μαθήματα κι οι δικοί του δεν το ξέρουν. Δεν είναι φανταστική η επικοινωνία μεταξύ τους; Η φίλη μου που πάντα γελούσε, τώρα δεν βγαίνει από το δωμάτιό της. Όχι, δεν διαβάζει. Έχει κατάθλιψη κι οι δικοί της δε το ξέρουν. Νιώθεις περήφανη γι’ αυτο; Έτσι θες να είμαστε; Μόνο εντολές και κανόνες;
Μην ξεκινήσεις μπαμπά να λες την ιστορία της ζωής σου. Μη μας συγκρίνεις. Δεν είμαστε το ίδιο. Δεν πάλευες για ‘μένα. Αν πάλευες πραγματικά για ‘μένα, θα ήθελες την ευτυχία μου, όποια κι αν ήταν αυτή. Δε μιλάω για υλικά αγαθά αυτή τη στιγμή. Δε θέλω να βαδίσω εκβιαστικά στον δρόμο σου! Κι, επιτέλους, άσε τις υπεκφυγές και ρώτα κάποια στιγμή ουσιώδη πράγματα. Βαρέθηκα να απαντώ λες κι είμαι σε δικαστήριο. Πίνω τον καφέ μου μέτριο και το πρώτο μου τσιγάρο ήταν τράκα στο φροντιστήριο, κι ας μην το ξέρεις. Έχουμε ίδιο αγαπημένο χρώμα και φοβάμαι πολύ τα ύψη και το σκοτάδι.
Δεν είμαι σαν τα άλλα παιδιά. Μεγάλωσα πολύ γρήγορα. Έμαθα πολύ γρήγορα. Κουράστηκα πολύ γρήγορα.
Πιστεύετε με πάθος ότι αυτό είναι αγάπη. Έχετε μπερδέψει τη φροντίδα με την υπερπροστατευτικότητα, τις συμβουλές με τις διαταγές και το παιδί σας με τον εαυτό σας. Ό,τι δεν πετύχατε, δε θα σας το φέρω εγώ. Έχω άλλες προσδοκίες και «πιστεύω». Αφήστε με να σας ξεπεράσω κι όχι να σας μοιάσω. Κι όποτε σας μοιάζω να με ταρακουνάτε να βρίσκω τον εαυτό μου. Αφήστε στην άκρη αυτό το ποίημα, «εμείς σε αγαπάμε». Το ξέρω, απλώς κάποιες φορές με κάνετε να το ξεχνάω. Δείξτε μου πραγματικά ότι με νοιάζεστε κι ότι υπάρχει εμπιστοσύνη ανάμεσά μας. Αφήστε με να χαρώ τον χρόνο μου μαζί σας, γιατί η ζωή είναι στιγμές. Πείτε μου ότι θα ‘στε δίπλα μου σε κάθε μου επιλογή -κι ας είναι λανθασμένη. Τα δικά σας λάθη είναι αυτά που σας κάνανε σοφότερους. Κρατήστε το άγχος σας για εσάς. Μπορεί να με φέρατε στον κόσμο κι αυτό δεν αλλάζει, όμως η ζωή μου δε σας ανήκει.
Μεγάλωσα πια. Θέλω να βρω τι θέλω εγώ και μόνο εγώ. Τα δικά σου θέλω δεν με αφορούν ούτε στο ελάχιστο.
Μ Ε Γ Α Λ Ω Σ Α…