Ακούω το τραγούδι μας…
Το έχω βάλει στα ηχεία…
Θυμάμαι εκείνη την μέρα.
Μου είχες πει…
Θυμάσαι τι μου είχες πει;
Μου αρκεί να το θυμάσαι.
Και δε θέλω να γίνει το τραγούδι μου.
Φοβάμαι.
Ταιριάζει περισσότερο στο love story που ζω μαζί σου.
Ξέρεις η αλήθεια είναι πως ήμουν φοβητσιάρα.
Πάντα φοβόμουν.
Πρώτα το σκοτάδι, μετά τις μάσκες κι ύστερα εμένα.
Το σκοτάδι με τρόμαζε μα τώρα με τρομάζει το φως.
Δε μπορεί να είναι όλα άσπρα,
πρέπει να υπάρχει και λίγο μαύρο.
Έτσι λέω.
Μετά άρχισα να φοβάμαι τις μάσκες- τις πλαστικές πρώτα-,
ξέρεις, αυτές που φοράνε τα παιδάκια τις Απόκριες.
Και τη θέση τους πήρε η διπροσωπία, αυτή που μας έφτασε εδώ σήμερα.
Κι εμένα με φοβήθηκα.
Με φοβήθηκα όταν άλλαξα.
Όταν τα συναισθήματα πάγωσαν αλλά που ‘να ξέρα;
Που να ΄ξέρα ότι εσύ θα τα ξεπαγώσεις;!
Και ξέρεις η αλήθεια είναι ότι λείπεις,
λείπεις ακόμα κι όταν είσαι εδώ.
Νιώθω την απουσία σου και την παρουσία σου ταυτόχρονα.
Η ανάγκη μου να σε αγγίζω, να σε νιώθω
ξεπερνά τα όρια του λογικού.
Σε θέλω απλά εδώ.
Και πριν κοιμηθώ πάντα σου αφήνω,
σου αφήνω λίγο χώρο στο κρεβάτι.
Δεν είναι μόνο η ανάγκη να σε νιώσω δίπλα μου. Απλά, έτσι πιστεύω ότι με κάποιο τρόπο θα καταλάβεις ότι σε χρειάζομαι κι ένα βράδυ θα μου χτυπήσεις την πόρτα για να γεμίσεις αυτό το κενό της ψυχής μου.
Αυτό το κενό θα γεμίσει όταν σου τα πω όλα αυτά καθώς σε κοιτάω στα μάτια.
Μα φοβάμαι.
Δε θέλω να σε πιέσω.
Γάμα τα όλα κι έλα.
Α, μην ξεχάσεις να φέρεις τον παλιό σου εαυτό, τον αληθινό
κι όχι αυτόν που δε τον νοιάζει τίποτα.
Ξέρεις, είσαι πιο αληθινός όταν με αφήνεις να βλέπω τις πληγές σου…
Όταν τις ακουμπάω και τις κλείνω.
Προσπαθώ τουλάχιστον.
Μετράει. Δε μετράει;
Σου είπα ότι μου λείπεις;
Ότι σαγαπώ στο είπα;
Στο ξαναλέω.
Κάνω όνειρα, ξέρεις. Μου είπαν ότι δεν κοστίζουν, έτσι κι εγώ με το που ξαπλώνω το βράδυ,
ξεδιπλώνω τη ψυχή μου και απελευθερώνω τις επιθυμίες μου.
Κάνω κύκλους στη μέση του δρόμου και εσύ με τραβάς από το χέρι για να μου δείξεις πως υπάρχει και η ευθεία.
Φτάνει να σε ακολουθήσω και να σιγοτραγουδήσω τους στίχους από το τραγούδι μας.
Κι έρχεται η στιγμή που θυμάμαι τα πάντα.
«Δώσαμε μια υπόσχεση εμείς, μην το ξεχάσεις»…
Και…ξέρω δε σε βλέπω καθημερινά αλλά…
Αν με θες εδώ, μη μ’ αφήσεις να γίνω απλός θεατής.
Πότιζε τις ανασφάλειές μου και πάρε αγκαλιά τους φόβους μου.
Ξέρεις, πρωταγωνιστώ μόνο εκεί που χωράω. Αν δε με θέλεις στη ζωή σου δε στριμώχνομαι, φεύγω.
Φεύγω κυρίως, γιατί δεν αντέχω τους αδύναμους και τους ανασφαλείς.
Μα εσύ ούτε αδύναμος είσαι ούτε ανασφαλής…πια…
Έγινες ταυτόχρονα το πιο σπαστικό και το πιο όμορφο κομμάτι μου.
Και ναι παραείμαι ρομαντική και παραείσαι κλειστός για να μου απαντήσεις σ’ όλα αυτά.
Μα έτσι σ’αγαπήσα, έτσι σε ερωτεύτηκα κι έτσι θα σ’ αγαπώ αύριο.
Αύριο και κάθε αύριο.
Και πάντα θα θυμάμαι.
Θα θυμάμαι που ήμουν,
όταν όλοι δήλωναν απόντες.
Αλλά νομίζω είπα πολλά, σας είπα πολλά
για κάποιον άγνωστο σε εσάς.
Τώρα άκου το τραγούδι μας: (και θυμήσου)