Καθώς η χρονιά πλησιάζει στο τέλος της, περισσότερες και πολλά υποσχόμενες ταινίες κυκλοφορούν, παραδοσιακά αυτή την εποχή, στους κινηματογράφους. Ταυτόχρονα, στην αγαπημένη μας Θεσσαλονίκη, μόλις έλαβε χώρα με μεγάλη επιτυχία το ετήσιο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, με λαμπερές παρουσίες, ενδιαφέρουσες ταινίες και εντυπωσιακή προσέλευση του κοινού, το οποίο υπήρξε ενθουσιώδες μετά από δύο χρόνια περιορισμών, ελέω πανδημίας. Ας ρίξουμε μια ματιά σε κάποιες από τις ταινίες που είδαμε τις τελευταίες εβδομάδες, είτε στη μεγάλη αίθουσα είτε στο… Netflix.
Φελλός (Suro) του Mikel Gurrea
Κοινωνικό δράμα, 116΄
Πρωταγωνιστούν: Vicky Luengo, Pol López, Ilyass El Ouahdani
Ένα νεαρό ζευγάρι από τη Βαρκελώνη αποφασίζει να εγκαταλείψει τη ζωή στην πόλη μετακομίζοντας στην καταλανική ύπαιθρο, τα πράγματα, ωστόσο, δεν είναι τόσο εύκολα και ειδυλλιακά όπως τα περίμεναν
Μια ταινία που παρακολούθησα στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, με παρόντα τον Καταλανό σκηνοθέτη, ο οποίος απάντησε μετά την προβολή σε ερωτήσεις από το κοινό. Παρά τη φαινομενικά ρηχή πλοκή, η ταινία στην πραγματικότητα έχει μεγάλο βάθος και θίγει ταυτόχρονα ουκ ολίγα επίκαιρα θέματα, όπως η ζωή στην ύπαιθρο, η μετανάστευση, οι εργασιακές συνθήκες, η εκμετάλλευση, οι ανθρώπινες σχέσεις, οι ρόλοι των φύλων και η διαφορά μεταξύ θεωρίας και πράξης. Το πρωταγωνιστικό ζεύγος κάνει εξαιρετική δουλειά, με πολύ καλή χημεία, η ταινία συνδυάζει όμορφα έντονες σκηνές δράσης και δράματος με πλάνα από την ισπανική εξοχή και σκηνές σιωπής και περισυλλογής. Μια ταινία που βάζει τους θεατές σε σκέψεις, τους προβληματίζει, τους θέτει ερωτήματα και διλήμματα, δείχνοντας ακριβώς πως άνθρωποι σαν εμάς βρέθηκαν σε θέση να τα αντιμετωπίσουν και να δώσουν απαντήσεις.
Βαθμολογία: 7.5/10
Κοίτα τους πώς τρέχουν (See How They Run) του Tom George
Κωμωδία μυστηρίου, 97΄
Πρωταγωνιστούν: Sam Rockwell, Saoirse Ronan, David Oyelowo
Στο Λονδίνο της δεκαετίας του 1950, το θρυλικό θεατρικό της Άγκαθα Κρίστι “Η Ποντικοπαγίδα” δημιουργεί μια αληθινή ιστορία μυστηρίου και εγκλήματος, την οποία ένα παράταιρο αλλά αποφασισμένο δίδυμο από αστυνομικούς επιχειρεί να διαλευκάνει
Μια πολύ ενδιαφέρουσα προσπάθεια μίξης ιστορικής αλήθειας, κωμωδίας και μυστηρίου, σε πολύ… βρετανικά πρότυπα και έντονη ατμόσφαιρα εποχής, στο Γουέστ Εντ του ΄50. Η ταινία χρησιμοποιεί ως αφορμή το πραγματικό και πολύ διάσημο έργο της Άγκαθα Κρίστι Η Ποντικοπαγίδα και από κει πέρα χτίζει μια φανταστική ιστορία στην οποία εισχωρεί στα άδυτα της παραγωγής του εν λόγω έργου, όταν ένα μέλος της δολοφονείται. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο του Σαμ Ρόκγουελ και της Σίρσε Ρόναν, στο ρόλο των αστυνομικών που αναλαμβάνουν την υπόθεση, αποτελεί το βασικό ατού της ταινίας, μαζί με κάποια έξυπνα σεναριακά τρικ, ειδικά στο πρώτο μισό, το βρετανικό χιούμορ και την όμορφη, αν και κάπως υπερφίαλη, απόδοση της ατμόσφαιρας της εποχής. Το φινάλε, ωστόσο, αποτελεί το αδύναμο σημείο του φιλμ, το οποίο φαίνεται να προσπαθεί να αντιγράψει, εν μέρει, την Ποντικοπαγίδα και οι εμπνεύσεις του είναι μάλλον άστοχες. Εξακολουθεί να είναι αξιόλογο κι ευχάριστο, αλλά η τελική αίσθηση είναι πως είχε δυνατότητες για πολλά περισσότερα.
Βαθμολογία: 7.5/10
Blonde του Andrew Dominik
Βιογραφία/δράμα, 165΄
Πρωταγωνιστούν: Ana de Armas, Adrien Brody, Xavier Samuel
Η σύντομη και ταραγμένη ζωή της απόλυτης σταρ του σινεμά, Μέριλιν Μονρόε, μέσα από τις σχέσεις και τα πρόσωπα που τη σημάδεψαν, την επιθυμία της να ξεφύγει από το λαμπερό αλλά προβληματικό κόσμο του Χόλιγουντ και τις προσπάθειες να βρει τον πατέρα της
Μια πολυσυζητημένη ταινία που δέχτηκε σφοδρότατη κριτική για την ωμότητα, την απόκλιση από την ιστορική αλήθεια και την απεικόνιση της απόλυτης σταρ του 20ού αιώνα, Μέριλιν Μονρόε, ως ένα μόνιμο θύμα που μισούσε τον επί σκηνής χαρακτήρα της και έψαχνε την επιβεβαίωση από τον πατέρα της, τον οποίο δε γνώρισε ποτέ. Η ταινία, πάντως, είναι αρκετά καλογυρισμένη, με την εξαίσια ερμηνεία της Άνα ντε Άρμας, το νοσταλγικό, και ταυτόχρονα κάπως κλειστοφοβικό, ασπρόμαυρο και την ένταση του σεναρίου, έστω κι αν κάποιες σκηνές παρέχουν περιττή λεπτομέρεια και καθίσταται σαφές πως βρίσκονται εκεί μόνο για να προκαλέσουν. Ενώ τεχνικά άρτιο, ωστόσο, το όλο εγχείρημα παραμένει επιεικώς απαράδεκτο καθώς μετατρέπει τη βιογραφία ενός (πολύ) διάσημου προσώπου σε κάτι τρομακτικό, αγχώδες, δυστοπικό, χωρίς να ενδιαφέρεται για την αλήθεια, άλλοτε με υπερβολές και παραλείψεις και άλλοτε με κατάφωρη διαστρέβλωση. Αν η ηρωίδα της ταινίας ήταν ένα φανταστικό πρόσωπο, θα μιλούσαμε για μια κάπως ακραία αλλά αξιόλογη προσπάθεια. Τώρα, χωρίς να αναιρούμε τα θετικά της, πρέπει να μιλήσουμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο: η ταινία απλά ατιμάζει το πρόσωπο με το οποίο ασχολείται.
Βαθμολογία: 6/10
