Όπως κάθε μήνα, έτσι και το Μάρτιο, τον πρώτο μήνα της άνοιξης, είδαμε κάποιες από τις πρόσφατες κυκλοφορίες και σας τις παρουσιάζουμε. Αυτή τη φορά, το μενού περιλαμβάνει ένα επίκαιρο κοινωνικό δράμα από τα μέρη μας, ένα ιδιόμορφο μυστήριο από τον αμερικανικό νότο και την τελευταία ταινία του Ντάρεν Αρονόφσκι, εξίσου σκοτεινή και καταθλιπτική με τις προηγούμενες.
Πίσω από τις Θημωνιές της Ασημίνας Προέδρου
Κοινωνικό δράμα, 117’
Πρωταγωνιστούν: Στάθης Σταμουλακάτος, Λένα Ουζουνίδου, Ευγενία Λάβδα, Χρήστος Κοντογεώργης
Σε ένα χωριό του Κιλκίς, στα σύνορα με τη Βόρεια Μακεδονία, η προσφυγική κρίση του 2015 αναστατώνει με πολλούς τρόπους τη ζωή μιας παραδοσιακής ελληνικής αγροτικής οικογένειας
Μια ελληνική ταινία για την προσφυγική κρίση του 2015, με τους καταυλισμούς της Ειδομένης και το μαρτύριο χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών που παρέμειναν κολλημένοι στα σύνορα όλο το χειμώνα. Η ταινία δεν εστιάζει στους πρόσφυγες ωστόσο, αλλά σε μια παραδοσιακή αγροτική οικογένεια της περιοχής, κάθε πρόσωπο της οποίας συμμετέχει με διαφορετικό τρόπο στην υπόθεση, με τα ίδια γεγονότα να μας περιγράφονται διαδοχικά μέσα από τα μάτια του πατέρα, της μητέρας και της κόρης. Χάσμα γενεών, συντηρητισμός, σεξισμός, ρατσισμός, φτώχεια, όλα περνούν από το μικροσκόπιο αυτής της πρωτοποριακής, για τα ελληνικά δεδομένα, προσέγγισης, η οποία αποδομεί, κομμάτι κομμάτι, το διαβόητο τρίπτυχο της παλιάς Ελλάδας: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Έξοχη σκηνοθεσία, ρεαλισμός, λίγες υπερβολές που θα μπορούσαν να αποφευχθούν αλλά δεν αλλοιώνουν το σύνολο, μια πολύ αξιόλογη και θετική προσπάθεια για μια σοβαρή ελληνική ταινία με επίκαιρο θέμα και σύγχρονη ματιά στα πράγματα.
Εκεί που τραγουδούν οι καραβίδες (Where the Crawdads Sing) του Mark Mylod
Δράμα/μυστηρίου, 124’
Πρωταγωνιστούν: Daisy Edgar-Jones, Taylor John Smith, Harris Dickinson
Στη μεταπολεμική Βόρεια Καρολίνα, μια κοπέλα μεγαλώνει με πολλές δυσκολίες, μαθαίνει να αγαπά τη φύση, ανακαλύπτει τον έρωτα και καταλήγει ύποπτος σε δολοφονία
Βασισμένο στο ομώνυμο best-seller της Delia Owens, το έργο αυτό περιλαμβάνει λίγο απ΄ όλα: μυστήριο, έγκλημα, κοινωνική κριτική, δικαστικό δράμα coming-of-age και μια απεικόνιση του αγροτικού αμερικανικού νότου των 1950s, ένα μέρος δύσκολο στο οποίο μεγαλώνει η ηρωίδα της ιστορίας, με όνειρα που κινδυνεύουν να εξελιχθούν σε εφιάλτες. Όπως συνήθως σε τέτοια εγχειρήματα, η προσπάθεια της ταινίας να τα συνδυάσει όλα αποτελεί ταυτόχρονα το μεγαλύτερο ατού και την αχίλλειο πτέρνα της. Ωστόσο, η απόδοση είναι εξαιρετική, τα συναισθήματα που προκαλούνται πολλά και ποικίλα, όπως και τα ερωτήματα που θέτει, ενώ η ερμηνεία της 25χρονης Edgar-Jones δημιουργεί πολλές υποσχέσεις για το μέλλον της. Πλεονέκτημα, επίσης, πως συγγραφέας, σκηνοθέτις και κεντρικός χαρακτήρας είναι όλες γυναίκες, σε ένα είδος στο οποίο συνήθως κυριαρχεί το ανδρικό φύλο. Τα καταφέρνουν περίφημα, έστω και με κάποια “νεκρά” διαστήματα στα μισά, και το φινάλε περιλαμβάνει μια ανατροπή την οποία θα ζήλευε και η Άγκαθα Κρίστι.
Η Φάλαινα (The Whale) του Darren Aronofsky
Κοινωνικό δράμα, 116΄
Πρωταγωνιστούν: Brendan Fraser, Sadie Sink, Hong Chau, Ty Simpkins
Ένας εξαιρετικά παχύσαρκος καθηγητής αγγλικών προσπαθεί να αποκαταστήσει τη σχέση του με την έφηβη κόρη του, ενώ η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται
Γράψαμε σε προηγούμενο άρθρο, αφιερωμένο στην πρόσφατη απονομή των Όσκαρ, για την εξαιρετική ερμηνεία του Brandon Fraser, η οποία δικαίως του χάρισε το χρυσό αγαλματίδιο στην κατηγορία του Α΄ Ανδρικού Ρόλου και αποτέλεσε το μοναδικό “πρώτης διαλογής” βραβείο που δεν κατέληξε στο μεγάλο νικητή της βραδιάς. Η Φάλαινα, ωστόσο, περιλαμβάνει πολλά περισσότερα από μια καταπληκτική ερμηνεία ενός ηθοποιού που άξιζε τόσο πολύ κάτι τέτοιο, σ΄ έναν ξεχωριστό, απαιτητικό και μάλλον καταθλιπτικό ρόλο. Όπως όλες οι ταινίες του Αρονόφσκι, είναι δυσάρεστη, εστιάζει σε δύσκολες και αρνητικές πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και της κοινωνίας, και όσο ο χρόνος κυλά τόσο οι πρωταγωνιστές μοιάζουν να βρίσκουν τοίχο, σαν μόνιμο αδιέξοδο ή, ακόμα χειρότερα, φαύλο κύκλο. Καθώς ο ιδιαίτερος κεντρικός χαρακτήρας προσπαθεί να δώσει νόημα στη ζωή του με ένα ανορθόδοξο εγχείρημα συμφιλίωσης με την έφηβη κόρη του (εξαιρετική ερμηνεία από την 20χρονη Sadie Sink), μια γλυκόπικρη συγκίνηση κι ένα αίσθημα ματαιότητας, αλλά και κρυφής ελπίδας, εκπέμπονται από την οθόνη. Το απλό, σαφές σενάριο, οι πρωταγωνιστικές ερμηνείες, καθώς και το γεγονός ότι ο Αρονόφσκι απέφυγε υπερβολές περασμένων εγχειρημάτων του, οδηγούν σε μια αξιόλογη ταινία η οποία δεν απογοητεύει.
