Η πρόταση της κυβέρνησης και συγκεκριμένα του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων για την «δημιουργία» των ιδιωτικών Πανεπιστημίων προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, διαφωνίες και εν συνεχεία διαδηλώσεις. Πολλοί είναι εκείνοι, η οποίοι τάσσονται υπέρ στην εξίσωση του πτυχίου των δημοσίων ΑΕΙ με εκείνο των κολλεγίων (εν δυνάμει ιδιωτικά Πανεπιστήμια), ενώ από την άλλη πολλοί θεωρούν πως μια πιθανή τέτοια εξίσωση, θα «αδικήσει» τους φοιτητές των ΑΕΙ, θα υποτιμηθεί και θα υποβαθμιστεί το πτυχίο των Πανεπιστημίων, επομένως δεν πρέπει να υφίσταται ισότιμη αντιμετώπιση μεταξύ των φοιτητών των κολλεγίων έναντι των ΑΕΙ. Προτού όμως μετατραπούμε σε φανατικούς υποστηρικτές (χούλιγκαν) των εκάστοτε πεποιθήσεων μας, ας αναρωτηθούμε πρώτα τα υπέρ και τα κατά του ανωτέρω συλλογισμού. Πρέπει να δημιουργηθούν ιδιωτικά Πανεπιστήμια στην Ελλάδα; Πρέπει να είναι ισότιμα; Γιατί να μην είναι αλλά και γιατί να είναι; Τηρούν τις ανάλογες προϋποθέσεις;
Η έναρξη της ανάλυσης θα πραγματοποιηθεί με την παράθεση μερικών επιχειρημάτων υπέρ των ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Αρχικά η απαγόρευση της «ίδρυσης» των ιδιωτικών Πανεπιστημίων ζημιώνει σημαντικά την οικονομία της χώρας μας. Υπάρχει μεγάλο κόστος σε ανθρώπινο κεφάλαιο, δηλαδή πολλοί Έλληνες και Ελληνίδες αποφασίζουν να σπουδάσουν στο εξωτερικό σε σχολές των προτιμήσεών τους, αποφεύγοντας τα δημόσια ελληνικά πανεπιστήμια και κολλέγια (μιας και το πτυχίο δεν είναι ισότιμο), λόγω του αποτυχημένου εκπαιδευτικού μας συστήματος με τον λανθασμένο τρόπο εξέτασης των πανελλαδικών. Άλλος παράγοντας που επιβαρύνει την ελληνική οικονομία είναι ότι σαν κράτος χρεωνόμαστε και πληρώνουμε μυθικά ποσά για την μη αναγνώρισή της ισοτιμίας των πτυχίων των κολλεγίων ως παραρτήματα πανεπιστημίων του εξωτερικού στην Ελλάδα.
Άλλο ένα επιχείρημα υπεράσπισης της δημιουργίας των ιδιωτικών Πανεπιστημίων είναι ότι το μονοπώλιο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση από τα δημόσια ΑΕΙ έχει επιφέρει σε μεγάλο βαθμό μια μορφής παθογένεια που υποβαθμίζει την εικόνα αλλά και την δομή των ελληνικών Πανεπιστημίων εκ των έσω. Συγκεκριμένα οι χώροι των ΑΕΙ δεν ανταγωνίζονται σε καμία περίπτωση την εικόνα Πανεπιστημίων του εξωτερικού, βρίσκονται συνήθως σε άθλια κατάσταση, με μουντζουρωμένους χώρους, μη ποιοτικές εγκαταστάσεις και ορισμένα καθίστανται και επικίνδυνα από μερικούς τραμπούκους και καταληψίες. Επίσης το κρατικό αυτό μονοπώλιο θεμελιώνει υπεροπτικές, συντηρητικές καθώς και αυταρχικές συμπεριφορές ανθρώπων που στελεχώνουν τα δημόσια πανεπιστήμια, λειτουργώντας ακόμη και ως ομάδες πίεσης ενός «κλειστού» επαγγέλματος.
Η «ίδρυση» ιδιωτικών Πανεπιστημίων θα επιφέρει αν μη τι άλλο έναν υγιή ανταγωνισμό και άνοδο στην οικονομία της χώρας. Αρχικά δεν θα υπάρχει πλέον το μονοπώλιο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και εν συνεχεία ο ανταγωνισμός αυτός θα δημιουργήσει εύφορο έδαφος στην βελτίωση των δημοσίων ΑΕΙ. Επίσης η οικονομία θα αναπτερωθεί καθώς θα δημιουργηθούν περισσότερες θέσεις εργασίας και περισσότεροι φοιτητές ανά τον κόσμο θα σπουδάζουν στην Ελλάδα με αποτέλεσμα να φορολογούνται οι δραστηριότητές τους (πχ στέγαση, διατροφή, διασκέδαση). Ακόμη πολύ σημαντικό αποτελεί το γεγονός ότι θα υπάρχει περισσότερη ακαδημαϊκή ελευθερία, περισσότερη ελευθερία επιλογής στα Πανεπιστήμια καθώς λόγου και έκφρασης, όταν τελικώς καταπολεμηθεί το μονοπώλιο στην ανώτατη εκπαίδευση.
Από την άλλη μεριά όμως, οι απόψεις διίστανται όσον αφορά την ιδιωτικοποίηση στα Πανεπιστήμια με τα επακόλουθα επιχειρήματα. Η ιδιωτικοποίηση θα επιφέρει τίτλους σπουδών ανεξέλεγκτης ποιότητας, αν τα κολλέγια μετατραπούν σε Πανεπιστήμια (ιδιωτικά), καθώς η λειτουργία τους δεν διέπεται από κανένα θεσμικό πλαίσιο και τα πτυχία τους δεν ελέγχονται για την ακαδημαϊκή ισοτιμία και αντιστοιχία από τον ΔΟΑΤΑΠ. Επίσης, η ποιότητα των σπουδών τους δεν αξιολογείται ούτε εν συνεχεία πιστοποιείται από κανέναν φορέα, όπως αντίστοιχα και το εκπαιδευτικό τους προσωπικό δεν τηρεί κατά πλειοψηφία τις προϋποθέσεις που τηρούν οι καθηγητές των δημοσίων Πανεπιστημίων.
Επιπλέον, το ακαδημαϊκό επίπεδο σπουδών θα υποβαθμιστεί και θα απαξιωθεί περισσότερο, όταν οι φοιτητές στα δημόσια Πανεπιστήμια για να ολοκληρώσουν τον υποχρεωτικό κύκλο σπουδών τους, χρειάζονται 4 τουλάχιστον χρόνια, ενώ οι φοιτητές των ΙΕΚ και τον κολλεγίων (που για μερικούς αποτελούν μετεξέλιξη των ΙΕΚ) θα σπουδάζουν για 2 ή 3 χρόνια αντίστοιχα. Ακόμη δημιουργείται και το πρόβλημα της ποιότητας και πληθώρας των συγγραμμάτων που υπάρχουν σε ένα δημόσιο Πανεπιστήμιο έναντι αυτών των κολλεγίων. Στα ΑΕΙ η χορήγηση των συγγραμμάτων αφορά επιστημονικής επιμέλειας βιβλία, διακεκριμένων επιστημόνων, συνήθως για κάθε μάθημα που τις περισσότερες φορές ξεπερνούν τα 40 σε ολόκληρο τον προπτυχιακό κύκλο σπουδών, εν αντιθέσει με αυτά των κολλεγίων.
Επίσης υποστηρίζεται ακόμη ότι «ανοίγει» ο δρόμος προς την γενική ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων (όπως δίδακτρα μεταπτυχιακών) που θα αποκλείει όλο και περισσότερους φοιτητές από την ανώτατη εκπαίδευση. Τέλος υπάρχει η πεποίθηση ότι η πιθανή εξίσωση των κολλεγίων με τα δημόσια ΑΕΙ θα αμβλύνει το πρόβλημα της ανεργίας των τελειόφοιτων με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν αξιοκρατικά κριτήρια επιλογής.
Όλα τα παραπάνω σηματοδοτούν τις διαφορετικές απόψεις όσον αφορά την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων δίχως όμως να προτάσσεται από κοινού μια λύση στις προδιαγραφές και των δύο αντίστοιχα. Το δικαίωμα ελεύθερης επιλογής στην φοίτηση ενός Πανεπιστημίου των προτιμήσεών μας (αφού ύστερα αξιολογηθεί κανείς επιτυχώς στις ανάλογες εξετάσεις του) θα έπρεπε να προασπίζεται στην Ελλάδα όπως γίνεται και σε χώρες του εξωτερικού και όχι να παραμερίζεται πλήρως. Θα μπορούσαν να υπάρξουν ιδιωτικά Πανεπιστήμια και στην Ελλάδα, τηρώντας μερικές από τις προαναφερθείσες θέσεις όπως πχ να αξιολογούνται – να ελέγχονται τα πτυχία και να υπάρχει ανάλογη πιστοποίηση όπως γίνεται με τα δημόσια. Συγχρόνως όμως, προκείμενου να μην δημιουργηθεί αθέμιτος ανταγωνισμός, θα πρέπει να εξισωθούν τα έτη των κολεγίων με των πανεπιστημίων ή και αντίστροφα, καθώς και η ποιότητα – ποσότητα των συγγραμμάτων τους, η επιστημονική έρευνα και διατριβή των καθηγητών, όπως και η καλύτερη γενικότερη επιστημονική κατάρτιση τους. Έτσι ο καθένας θα έχει την δυνατότητα να επιλέξει που θα σπουδάσει, αφού πρώτα βαθμολογηθεί θετικά από το εκάστοτε Πανεπιστήμιο, είτε είναι αυτό δημόσιο είτε ιδιωτικό.