Μαζί με την αλλαγή των εποχών, της μέρας και της νύχτας έρχεται κι η αλλαγή των ανθρώπων. Γίνονται πιο απόμακροι, πιο ψυχροί, πιο αντικοινωνικοί. Η οικονομική κρίση έστρεψε τους περισσότερους μέσα στα σπίτια τους για να γλιτώσουν τα περιττά έξοδα. Μια βόλτα για έναν καφέ ή ένα γλυκό μετά τη δουλειά μας αποφόρτιζε από την ένταση της ημέρας. Τώρα κόβοντας αυτό το έξοδο, κουβαλάμε τα νεύρα μας στο σπίτι και ξεσπάμε σε όποιον βρεθεί μπροστά μας. Ένα ποτήρι σπάει και κάνουμε σαν να ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Ηρεμήστε! Ένα κομμάτι γυαλί είναι. Θα ανακυκλωθεί και θα ξαναφτιαχτεί. Όλα τα υλικά καταστρέφονται και ξαναδημιουργούνται. Μόνο ο ίδιος άνθρωπος δεν ξαναφτιάχνεται.
Παλιά πήγαινες στον μπακάλη, στον γείτονα, έλεγες το πρόβλημά σου και ξελάφρωνες λιγάκι. Τώρα κλειστήκαμε στο καβούκι μας. Χάθηκε η λέξη “άνθρωπος”. Δηλαδή η κατανόηση, η συμπαράσταση και η αλληλοβοήθεια στον διπλανό μας. Λίγοι “άνθρωποι” απέμειναν που βοηθούν όχι με χρήματα, αλλά με μια εξυπηρέτηση που θα σου κάνουν, υλική ή ψυχολογική βοήθεια σε μια δύσκολη στιγμή. Δεν ζητούν αντάλλαγμα. Θα τους ευχαριστήσει ένα ωραίο φαγητό από τα χεράκια σου ή μια βοήθεια στην δική τους δύσκολη στιγμή. Αυτοί οι άνθρωποι σπανίζουν πλέον. Στάσου ακίνητος στο κέντρο της πόλης. Θα δεις ότι δεν γνωρίζεις κανέναν για να πεις δυο κουβέντες. Καταντήσαμε ρομπότ που δουλεύουν-κινούνται-κοιμούνται.
Αφήνω τα ψαροκόκαλα δίπλα στον σκουπιδοτενεκέ για να τα βρει η γάτα της γειτονιάς και πάνε οι γείτονες και τα μαζεύουν να τα πετάξουν. Γιατί; Τί τους ενοχλούσε λίγο φαγητό για το γατί; Ψυχή δεν έχει κι εκείνο; Δεν πεινάει; Είμαστε σίγουροι ότι στην Ελλάδα έχουν όλοι οικονομικό πρόβλημα; Γιατί αν είχαμε τότε θα νιώθαμε ότι εκτός από εμάς υπάρχουν κι άλλες ψυχές που πεινάνε. Πόσο φαγητό πετάμε συνολικά καθημερινά; Από μια μερίδα να μάζευε το κάθε νοικοκυριό και να το πήγαινε στο συσσίτιο της περιοχής δεν θα είχαμε προβλήματα. Τόσα κτήρια του δήμου είναι παρατημένα. Με λίγο συμμάζεμα μπορούν να βολευτούν αρκετοί άστεγοι. Τόσα φάρμακα κρατάμε στα ντουλάπια, λήγουν και τα πετάμε. Πήγαινέ τα στο φαρμακείο σου πριν λήξουν να τα στείλουν εκεί που υπάρχει ανάγκη.
Για να υλοποιηθούν αυτές οι απλές πράξεις με τις οποίες θα επιβιώναμε όλοι, χρειάζεται “ανθρωπιά”. Αυτό δηλαδή που έφυγε από μέσα μας. Οι περισσότεροι νεόπλουτοι το ένιωσαν όταν βρέθηκαν εν μία νυκτί άφραγκοι και άστεγοι. Τότε είδαν τον πόνο στα μάτια όλων όσων περιφρονούσαν τόσο καιρό, περνώντας από δίπλα τους, αγνοώντας το πρόβλημα της φτώχειας. Δεν χρειάζεται να πεινάσουμε όλοι για να καταλάβουμε ότι χρειάζεται ισόβαθμη κατανάλωση προϊόντων και αγαθών για να επιβιώσουμε όλοι. Άκουσα στην λαϊκή προχτές για διακοπές ενός λαϊκού ζευγαριού ότι δαπανήθηκαν 5.000€. Ποιόν δουλεύουν; Με κάποιο παράνομο τρόπο βρήκαν αυτά τα λεφτά. Εντάξει, αφού τα είχαν, δικά τους είναι. Δεν σκέφτηκαν να δώσουν ένα ποσό σε μια οικογένεια που βλέπουν καθημερινά ότι πεινάει;
Αυτή ακριβώς η υπερκατανάλωση στην Ελλάδα μας έφτασε σε αυτό το σημείο. Στην χειρότερη μοίρα δεν ανήκουμε εμείς που στερηθήκαμε έναν εξτρά καφέ. Το πρόβλημα το έχουν όσοι δεν έχουν το καθημερινό φαγητό και ταΐζουν τα παιδιά τους με νερό και ζάχαρη. Αυτό δεν είναι ταινία. Είναι πραγματικότητα και συμβαίνει στον γείτονά μας. Κι ακόμα χειρότερα οι οικονομικά αδύναμοι σε μια σοβαρή ασθένεια δεν έχουν τα χρήματα να ανταπεξέλθουν. Απορώ με τί μούτρα κυκλοφορούμε ακόμα και λέμε ότι έχουμε “προβλήματα”. Όταν εκατοντάδες καρκινοπαθείς λιώνουν στα νοσοκομεία. Πρέπει να χτυπήσει κι εσένα για να καταλάβεις τί σημαίνει πραγματικό πρόβλημα;
Δεν χρειάζεται να εξαθλιωθούμε όλοι για να θυμηθούμε τί σημαίνει άνθρωπος. Απλές καθημερινές πράξεις θα βοηθήσουν το σύνολο. Ο άνθρωπος φτιάχτηκε για να ζει σε ομάδες, όχι μόνος του. Όταν φτάσεις στο έσχατο σημείο είναι αργά για να βοηθήσεις. Βοήθησε τώρα να γίνουν υποδομές για την καλύτερη αντιμετώπιση. Βοήθα τον διπλανό σου, να σε βοηθήσει κι αυτός κι έτσι να προχωρήσουμε μαζί ως το τέρμα του δρόμου. Και να θυμάσαι, ψυχή δεν έχουμε μόνο εμείς αλλά και τα ζωάκια.