Το ομορφότερο ταξίδι τους έμελλε να ξεκινήσει εκείνο Φεβρουάριο που έμελλε να είναι το ταξίδι της ζωής τους. Δυο άνθρωποι πολυταξιδεμένοι, ποτισμένοι από την αλμύρα της θάλασσας μα και γεμάτοι από την ευλογία της, τη λάμψη και την ομορφιά της. Δυο ανθρώπινες ψυχές γεμάτες από αγάπη και πάθος για τη ζωή και παράλληλα δυο ματωμένες καρδιές από πληγές που άφησαν οι μαχαιριές στο πέρασμα του χρόνου…
Γνωρίστηκαν κι ερωτεύτηκαν, δίχως πρέπει και μη, μάζεψαν όλα τα ”Αν” και τα έκαναν ”Θέλω”, μάζεψαν όλα τα ”Μη” και τα έκαναν ”Σ’ αγαπάω” κι εκείνο το σ’ αγαπάω τους έλυσε τις αλυσίδες που είχαν περικυκλωθεί χωρίς να το θέλουν αλλά επειδή αναγκάστηκαν. Άθελα τους έχτισαν γύρω τους πύρινα τείχη για να προφυλάξουν όλο τους το είναι και να μην βρεθεί ποτέ ξανά κανείς να τους πληγώσει…
Όμως τα πύρινα τείχη τους γκρεμίστηκαν σε μια στιγμή μπροστά στα πόδια και των δυο μόλις γνωρίστηκαν και αφουγκράστηκαν ο ένας τον άλλον. Οι ψυχές τους αγκαλιάστηκαν και τα κορμιά τους ερωτεύτηκαν κι έτσι άρχισαν να ενώνουν μόνοι τους σταλιά-σταλιά όλα όσα τους χωρίζουν. Την απόσταση τους την έκαναν ενότητα και την ενότητα αγάπη… Κατάφεραν να αγγίξουν ο ένας τον άλλον κι ας τους χώριζαν τα μίλια…
Μηδένισαν την απόσταση και τα χρόνια, κι έχτισαν ένα πύρινο τείχος το οποίο όμως κύκλωνε πλέον και τους δυο κι όχι τον καθέναν ξεχωριστά. Μπήκαν μόνοι τους σε όλο αυτό το ωκεανό κι άρχισαν να κολυμπούν μαζί κι αγκαλιασμένοι, τίποτα δεν τους χώριζε. Αχώριστοι κι αγαπημένοι από τη μέρα που γνωριστήκανε, ένας έρωτας θύελλα με την πρώτη ματιά, με την πρώτη κουβέντα, μια αγάπη θυελλώδης και τόσο μεγάλη…
Εκείνη νέα, ατίθαση, σίφουνας στο πέρασμα της, εκείνος μεγαλύτερος, μα τόσο δυνατός και όμορφος που τη γυναίκα αυτή κατάφερε να την τιθασεύσει με δυο του λόγια, με το άγγιγμα στην ψυχή της κι αυτό το άγγιγμα δεν συγκρίνεται με τίποτα σε τούτο τον μάταιο κόσμο.
Τι να την κάνεις τη σάρκα και την επιθυμία της, όταν κάποιος αγγίζει την καρδιά σου και σε ελέγχει ”ψυχή και σώματι” με την αγάπη του… Όλα υποκλίνονται μπροστά στη δύναμη της αγάπης, εκείνης της αόρατης δύναμης που σε ξεσηκώνει και σε ταξιδεύει εκεί που θέλει αυτή χωρίς να σε ρωτήσει αν θέλεις, αν αντέχεις. Η γνώμη σου δεν έχει καμία σημασία όταν η καρδιά σου αποφασίζει.
Η αγάπη μωρό μου ξεκινάει εκεί που σταματάει να παίρνει θέση η λογική και είναι απολύτως φυσιολογικό γιατί απλά η λογική το μόνο που ξέρει να προκαλεί είναι σπίθες κι η αγάπη δεν χρειάζεται ούτε προσάναμμα, ούτε και σπίθες, είναι μια φλόγα δυνατή που σου καίει τα σωθικά και όλο σου το είναι…
Έτσι λοιπόν κι έγινε, εκείνη η όμορφη κόρη αγάπησε το παλικάρι των ονείρων της και τον έκανε ”Αφέντη της Μοίρας της και Καπετάνιο της ψυχής της” στο ταξίδι το δικό τους, που έμελλε να γίνει το ταξίδι της ζωής τους. Ένα ταξίδι ασχεδίαστο στο χάρτη και με πορεία σταθερή, με μοναδικό γνώμονα την πυξίδα αλλά…την πυξίδα της καρδιάς τους αφού πλέον ενώθηκαν και έγιναν ένα…
Το κορίτσι λοιπόν, τώρα πια ξέρει πως βρήκε τον Καπετάνιο της καρδιάς της, αυτόν που πάντα έψαχνε και η μοίρα τα κανόνισε όλα τόσο αναπάντεχα ώστε να τον γνωρίσει και να νιώσει αυτό που για χρόνια παρακαλούσε το Θεό, να καταλάβει πως είναι δικός της ο άνθρωπος αυτός με το χτύπημα της καρδιάς της. Έτσι κι έγινε, εκείνο το σκίρτημα την ταρακούνησε για να καταλάβει πως ότι έψαχνε το έχει μπροστά της…
Τον άντρα της τον έκανε Θεό και Καπετάνιο της, γιατί ο μόνος που είναι κάτω από το Θεό είναι εκείνος ο Καπετάνιος της καρδιάς της, για αυτό και αποφάσισε να του δώσει ότι έχει στην καρδιά της ακόμα κι αν είναι εκείνη η φωτιά που θα την κάψει… Μια φωτιά όμως που ακόμα κι αν την κάψει, οι στάχτες του κορμιού της θα σκορπιστούν στον δικό σας ωκεανό και πάντα θα σχηματίζουν μια καρδιά… Την δική της την καρδιά που πλέον σου ανήκει…
…Όσο αναπνέω θα σ’ αγαπάω, μα κι αν δεν αναπνέω πάλι θα σ’ αγαπάει η ψυχή μου που θα ζει αιώνια…
…Στο ξαθέρι των αγγέλων, στο ξαθέρι το δικό μου, Κ_Γ_Τ…