Διανύουμε την περίοδο των τελικών εξετάσεων. Άλλοι τελειώνοντας το λύκειο, δίνουν πανελλήνιες και είναι πιο αγχωμένοι, άλλοι είναι πρωτοετείς φοιτητές και δεν είναι καθόλου αγχωμένοι και άλλοι είναι τελειόφοιτοι και είναι κάπου στο ενδιάμεσο. Υπάρχει ένα ανέκδοτο που λέει ότι μετά τις σπουδές παύουμε να χρωστάμε μαθήματα και ξεκινάμε να χρωστάμε στο δημόσιο. Βέβαια αυτό μοιάζει περισσότερο με αυτοσαρκασμό ή με μία τραγική πραγματικότητα παρά με ανέκδοτο.
Όλοι ή τουλάχιστον τη μισή ζωή μας περνάμε από εξετάσεις, οι οποίες μπορεί να αποτελούν ένα στοίχημα με τον εαυτό μας ή μια δοκιμασία. Έχουν στόχο να μας εισάγουν σε ανώτερες βαθμίδες, να μας ενεργοποιήσουν και να μας μάθουν αν πραγματικά είμαστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα και αν αυτές οι γνώσεις που λάβαμε και η προσπάθεια που κάναμε για να τις λάβουμε έχουν περάσει στο υποσυνείδητό μας(αρκεί το άγχος και ο πανικός μας να μην τα καταστρέψει όλα).
Μετά το λύκειο η παιδεία δεν σταματάει και ουσιαστικά η «δια βίου μάθηση» ξεκινάει μετά από αυτό. Εκεί που είμαστε πιο ώριμοι και πιο σίγουροι για το τι θέλουμε να ακολουθήσουμε. Είτε πάμε στο πανεπιστήμιο είτε σε κάποια σχολή είτε σε ένα δάσκαλο ή με κάποια μέθοδο αυτοδιδασκαλίας, τη γνώση θα την λάβουμε για να μπορέσουμε να την εφαρμόσουμε κάπου.
Το παραπάνω ισχύει για μια μερίδα ανθρώπων. Υπάρχουν και εκείνοι που λένε με στόμφο «εγώ πάω να πάρω το χαρτί για να λέω ότι κάτι έβγαλα». Όταν τη συγκεκριμένη φράση την ακούμε από κάποιον στην ηλικία των 17 σκέφτόμαστε ότι δεν ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με τις συνήθεις επιλογές του σχολείου, να γίνει δηλαδή φιλόλογος ή φυσικός και αργότερα θα τον βρει το δρόμο του και θα αποφασίσει με το τι θα κάνει. Όμως επειδή του έχουν πει ότι το απολυτήριο είναι σημαντικό να το έχει είναι αναγκασμένος να το πάρει. Όταν όμως το ακούμε από κάποιον ηλικίας άνω των 25 που δοκιμάζει και κάτι άλλο επειδή δεν είχε τύχη με την πρώτη του επιλογή και συνεχίζει να χρησιμοποιεί αυτό τον τρόπο σκέψης, τότε ίσως να θέλει να μείνει στην ηλικία των 17 για λίγο ακόμη πράγμα τραγικό για εμάς που το βλέπουμε όχι όμως και για το ίδιο που το ζει και δεν έχει διαπιστώσει την πραγματικότητα.
Κάπως έτσι φτάνουμε στην Ελλάδα του 2015 με ένα εκατομμύριο «χαρτιά» και καμία γνώση, καμία ανάπτυξη. Στο σήμερα που αυτοί που έλαβαν τη γνώση και –αντίθετα με αυτούς που προαναφέραμε- ήταν ώριμοι και σωστοί στις υποχρεώσεις τους δεν βρήκαν ποτέ τις ευκαιρίες να τις αξιοποιήσουν.
Μετά το σχολείο ακολουθούν και άλλες εξετάσεις και άλλες δοκιμασίες. Περνάμε από διάφορα στάδια που μας μαθαίνουν κάτι, μας δίνουν γνώση. Το ζητούμενο είναι να μπορούμε να διαχειριστούμε και να χρησιμοποιήσουμε τη γνώση σωστά για να μπορέσουμε να προοδεύσουμε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τους κόπους και τις προσπάθειες που κάναμε για να πετύχουμε τους στόχους μας και να ζήσουμε τα όνειρά μας.
Μπορεί στη διαδρομή μας να συναντήσουμε πολλά εμπόδια, μπορεί κάπου να χαθούμε, να λοξοδρομήσουμε και να αλλάξουμε τρόπο σκέψης, να δούμε τι δυνατότητες έχουμε, τι γνώση πήραμε, πως μπορούμε να πορευτούμε με αυτή. Στο τέλος όμως αυτή η διαδρομή αυτή θα μας προσφέρει πολλά διδάγματα για τις σωστές και τις λάθος μας επιλογές και για τις κλίσεις μας, με τι δηλαδή είναι άξιο να ασχοληθούμε και τι όχι.