Ποτέ δεν πίστευα πως θα έρθει η στιγμή να γράψω ένα τέτοιο άρθρο, όμως ποτέ μη λες ποτέ, έτσι δεν λένε; Έχω χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου, το μυαλό μου έχει μείνει κενό από όλους κι από όλα και μέσα κυριαρχεί μόνο η σκέψη για σένα και η λαχτάρα μου να σε αγκαλιάσω… Από την πρώτη στιγμή με την πρώτη ματιά, το μυαλό μου θόλωσε και ο χρόνος σταμάτησε σε σένα… Μην με ρωτήσεις το πως και το γιατί, δεν έχω απαντήσεις να σου δώσω…
Πως να σου απαντήσω και τι να σου πω, πως σε ερωτεύτηκα; Πριν, καν να έχω ακούσει τη φωνή σου κι όμως έτσι έγινε, γιατί απλά ο έρωτας και η αγάπη έχουν εμβέλεια χιλιάδων μιλίων… Εμφανίστηκες μπροστά μου από το πουθενά, από όλη αυτή τη μάζα που επικρατεί εκεί έξω, μέσα στην αδιαφορία μου για όλα, εμφανίστηκες εσύ και όχι απλά με πήρες από το χέρι, αλλά κατάφερες να βγάλεις την καρδιά μου μέσα από τα σωθικά μου και να την κάνεις δική σου…
Δεν κοιμάμαι τα βράδια, δεν κοιτάζω το ρολόι, δεν ζω σαν ένα καλοκουρδισμένο χρονόμετρο πλέον, παρά μόνο κάθομαι και κοιτάζω τα μάτια που με πλάνεψαν… Ακόμα και μέσα από μια οθόνη, βλέπω εκείνον που μου έλυσε τις αλυσίδες με τις οποίες είχα δέσει μόνη το κορμί μου για να μην αφεθώ ξανά και κατά συνέπεια να μην πληγωθώ… Ήρθες… και με τράβηξες κοντά σου με μια ανυπέρβλητη δύναμη, δίχως να προλάβω να εξηγήσω το οτιδήποτε…
Σαν σίφουνας, σαν κυκλώνας ήρθες και με πήρες κοντά σου, τόσο κοντά σου όσο δεν φαντάζεται ανθρώπινος νους… Ξέρω πως κανένας δεν μπορεί μα ούτε και θα μπει στον κόπο να καταλάβει πόσο γρήγορα χτυπάει αυτή η ρημαδιασμένη η καρδιά. Κανείς δεν θα σεβαστεί τον πόνο στα σπλάχνα μου και τον κόμπο στο λαιμό μου… Μα δεν με νοιάζει, αυτό το επτασφράγιστο μυστικό είναι δικό μου, είναι δικό σου, άρα δικό μας…
Εσύ κι εγώ, μέσα από δυο οθόνες να ξετυλίγουμε τους εαυτούς μας και να αραδιάζουμε τις ζωές μας, τη ζωή μας… Τι να σου πω και πόσα να καταλάβεις, πως να νιώσεις την αντίδραση μου σε κάθε μήνυμα σου και σε κάθε τραγούδι που μου αφιερώνεις… Εκείνο το σκίρτημα που κάνει και νομίζω πως σε μια στιγμή θα ξεψυχήσω… Σπαρταράω στιγμιαία και χαμογελάω, δακρύζω μα δεν με βλέπεις…
Μάθε λοιπόν πως δακρύζω και μάλιστα πολύ… Εγώ, ένα αγρίμι που ορκίστηκα πως πλέον θα ζω για μένα και μόνο, που αποφάσισα να μην μπω ποτέ ξανά σε καλούπια γιατί θέλω να ζήσω και να αποδείξω σε όσους μου έβαλαν τα εμπόδια ότι εγώ είμαι εγώ και πάντα θα πηδάω το κάθε εμπόδιο, την κάθε δυσκολία και θα συνεχίζω την πορεία της δικής μου πυξίδας, η οποία θα δείχνει πάντα το βορρά…
Δεν έχεις καταλάβει τι έχεις καταφέρει, δεν ξέρεις πως άγγιξες μια γυναίκα σκληρή σαν πέτρα και την θρυμμάτισες. Πώς να καταλάβεις άλλωστε; Μήπως πρόλαβες κι εσύ να βγάλεις συμπέρασμα; Για σκέψου εμένα όμως, μια γυναίκα δυναμική, σκληρή, αυστηρή, τυπική, μα και συνάμα τόσο ευαίσθητη που με έκανες να σκιρτήσω και να τρέμω… Το φυλλοκάρδι μου να καίγεται στην κάθε σου κουβέντα, στην κάθε σου λέξη, στο άκουσμα της φωνής σου… Μια φωνή μπάσα, αντρική και βαριά, μια φωνή με υπόβαθρο…
Ναι λοιπόν, μάθε πως ερωτεύτηκα ακόμα και τον ήχο της φωνής σου κι αυτό δεν είναι πλασματικό, δεν είναι οθόνη κινητού ούτε και λόγια της στιγμής… Όταν κατάλαβα τι και πως νιώθεις, μέσα σε δευτερόλεπτα σου είπα πως θα έρθω να σε δω… Νομίζεις πως το έχω πει ποτέ και για κανέναν; Ποτέ και για κανέναν σε διαβεβαιώνω εγώ η ίδια… Χάθηκα και δίχως να σκεφτώ στο εξομολογήθηκα πως θα το κάνω…
Ξέρεις γιατί στο είπα;;; Στο είπα ακριβώς επειδή ήθελα να το κάνω μα φοβόμουν, άρα η μόνη επιλογή που είχα ήταν να το μάθεις, να δώσω το λόγο μου, γιατί ξέρω πως όταν τον δώσω πάντα τον τηρώ… Αν γινότανε να σταματήσει ο χρόνος τώρα, αυτή τη στιγμή και να βρισκόμουν εκεί κοντά σου… Στο μέρος που λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που πήγα και στον άνθρωπο που ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά…Όσο με στιγμάτισε εκείνο το νησί, άλλο τόσο με μάγεψες εσύ…
Δεν είναι σαρκική επιθυμία, είναι έρωτας, πάθος, ανάγκη για μια αγκαλιά, ένα φιλί κι ένα ηλιοβασίλεμα μαζί… Ναι, ένα ηλιοβασίλεμα μαζί σου κι ας πεθάνω εκείνη τη στιγμή. Ας ανοίξει η γη να με καταπιεί, δεν θα με νοιάζει, γιατί το χαμόγελο μου θα έχει ζωγραφίσει δυο κόσμους, τον δικό σου μα και τον δικό μου…
Πλέον, ίσως κατάλαβες τι ακριβώς είσαι για μένα,σε ποια θέση βρίσκεσαι στο μυαλό και την καρδιά μου… Μια καρδιά που άφησα στα χέρια σου εκείνη τη μέρα που σε πρωτοείδα, χωρίς καν να σου μιλήσω… Ξέρεις, δεν είναι καθόλου εύκολο για ένα θαλασσωμένο κορίτσι να βλέπει το κορμί της να παγώνει και την καρδιά της να σταματάει… Εκείνο το ατίθασο πλάσμα, που λύγισε στο βλέμμα, την καρδιά και τον έρωτα σου…
Θυμάσαι χτες βράδυ μου είπες: ”θα μ’ αγαπήσεις, σίγουρα θα μ’ αγαπήσεις, να το δεις”, αν όντως σ’ αγαπήσω τότε να φροντίσεις να με προσέξεις ακόμα πιο πολύ, να με κρατήσεις ακόμα πιο σφιχτά, γιατί την καρδιά μου πλέον δεν την εμπιστεύομαι σε χέρια που τρέμουν…
Υποσχέθηκες πως δεν θα μου φύγεις, είπες πως θα είσαι το καταφύγιο μου. Ελπίζω και εύχομαι να το κρατήσεις αυτό που είπες γιατί δεν θα το αντέξω… Έχω αντέξει τόσα αλλά όχι και αυτό… Τις αλυσίδες που με είχα δέσει τις πήρες και τις πέταξες μακριά, ορίστε λοιπόν, είμαι εδώ μπροστά σου, στέκομαι στα πόδια μου με το βλέμμα καρφωμένο πάνω σου και το χέρι της καρδιάς μου ακουμπάει την δική σου…
…Όταν ο ήλιος θα πάψει ν’ ανατέλλει ίσως τότε να πάψω να σου λέω σ’ αγαπώ, ακόμα κι αν είμαι μακριά, κι αν δεν με βλέπεις,κι αν δεν μ’ ακούς…