Στην ομορφιά των ονείρων μας επενδύσαμε μα βρήκαμε καιρούς ρεαλιστές μπροστά μας. Το ψυχρό τους βλέμμα θα έπρεπε να έχει ακινητοποιήσει τα γρανάζια των επιδιώξεών μας. Το σηκωμένο φρύδι τους και το υποτιμητικό τους προσωπείο θα περίμενε κανείς να έχουν σφραγίσει ερμητικά τις ευχές μας. Κι όμως, οι αποδοκιμαστικοί τους μορφασμοί δεν μας σταμάτησαν απ’ το να ζωγραφίζουμε με χρώματα ζωηρά την φαιδρότητα των επιθυμιών μας πάνω στον άσπρο καμβά της ζωής. Απλά τώρα συμμαχούμε με τη νύχτα, χαράζοντας νοερές πορείες στο μέλλον με συντροφιά την αχλή φώτιση των άστρων. Και στο πλευρό του σκοταδιού γέρνουμε για να ξαποστάσουμε από το βάρος που εναποθέτει πάνω στους ώμους μας το ανάλγητο «πρέπει» κατά την διάρκεια της ημέρας…
Στα όνειρα επενδύσαμε κι υψώσαμε ένα ποτήρι ζωής γεμάτο ανακατεμένα άλικα συναισθήματα και φλογισμένες πνοές προς τιμήν και στην υγειά τους. Κι όσο χτυπάει η καρδιά στο ρυθμό της ελπίδας, το οξυγόνο τους δεν δύναται να σταματήσει να χαρίζει ζωογόνα ανάταση στις ξεθυμασμένες μας ημέρες, βάφοντας με χρώματα χρυσοποίκιλτα το σημείο του ορίζοντα που επιλέξαμε να μας καθοδηγεί σαν φάρος…