Πρόσφατα ανακάλυψα εντελώς τυχαία ότι ο Jim Carrey είναι ο πρωταγωνιστής μιας νέας τηλεοπτικής σειράς με τον τίτλο Kidding (που μια ελεύθερη μετάφραση μπορεί να είναι “αστειεύομαι”). Αμέσως ενθουσιάστηκα, καθώς σκέφτηκα ότι θα πρόκειται για μια από τις καλύτερες κωμικές σειρές όλων των εποχών έχοντας αυτό τον ηθοποιό και αυτό τον τίτλο. Και δεν θα μπορούσα να είχα πέσει περισσότερο έξω. Όσον αφορά την κωμωδία τουλάχιστον.
Ο Jeff (Jim Carrey) είναι ο παρουσιαστής ίσως της πιο επιτυχημένης παιδικής τηλεοπτικής σειράς. Η ζωή του, όμως, θα πάψει να είναι γεμάτη γέλια και χαρές μετά τον ξαφνικό θάνατο του γιου του, Phil (Cole Allen). Τόσο αυτός όσο και η εν διαστάσει πλέον σύζυγός του, Jill (Judy Greer), αλλά και ο δίδυμος αδερφός του Phil, ο Will, θα πρέπει να βρουν ένα τρόπο να ξεπεράσουν τον χαμό του μέλους της οικογένειάς τους και να συνεχίσουν την ζωή τους. Το γεγονός αυτό, βέβαια, επηρεάζει και την εργασία του Jeff στον τηλεοπτικό σταθμό, τον οποίο διευθύνει ο πατέρας του Seb (Frank Langella). Στον ίδιο σταθμό εργάζεται και η αδερφή του Jeff, η Deirdre (Catherine Keener), η οποία αντιμετωπίζει τα δικά της σοβαρά, οικογενειακά προβλήματα.
Όπως φαντάζομαι γίνεται αντιληπτό από την περίληψη της υπόθεσης πρόκειται για μια δραματική σειρά. Φυσικά, υπάρχουν ορισμένα κωμικά στοιχεία, αλλά το ανθρώπινο δράμα είναι το κεντρικό θέμα. Αλλά ας ξεκινήσουμε με τα πιο τεχνικά στοιχεία. Αρχικά, αξίζει να σημειωθεί ότι σε κάθε επεισόδιο έχουμε και διαφορετικά κλιπάκια για τους τίτλους αρχής, όλα όμως παραπέμπουν σε χειροτεχνίες μικρών παιδιών, κάτι που είναι πολύ πρωτότυπο και δημιουργικό. Εξίσου δημιουργικό είναι το γεγονός ότι η κάμερα δεν δείχνει πάντα από το επίπεδο των ματιών, αλλά τοποθετείται σε διάφορες θέσεις δημιουργώντας όμορφα και συμβολικά πλάνα. Για παράδειγμα, στο πρώτο επεισόδιο η κάμερα φαντάζει σαν να βρίσκεται αφημένη στο πάτωμα με αποτέλεσμα ο Jeff να φαίνεται σαν γίγαντας μπαίνοντας μέσα στο μουντό και φτωχικό του σπίτι, δηλώνοντας έμμεσα με αυτό τον τρόπο πόσο μόνος και ψυχικά άδειος αισθάνεται. Μέσα από αυτό το παράδειγμα αναδεικνύεται και η σημασία του φωτός και γενικότερα του φωτισμού. Είναι σημαντικό ο θεατής να παρατηρήσει το πόσο φωτεινό και πόσα θερμά χρώματα -ακόμα και μέσα από τα πολύχρωμα σκηνικά και τα κουστούμια- χρησιμοποιούνται στο χώρο εργασίας του Jeff σε σύγκριση με τα σκούρα και μουντά φώτα και χρώματα -ακόμα και στις αποχρώσεις των ενδυμάτων του- κυριαρχούν στην προσωπική του ζωή. Διευθυντής φωτογραφίας και υπεύθυνος για αυτούς τους διακριτικούς συμβολισμούς είναι ο Shawn Kim, ενώ υπεύθυνη για τα εντυπωσιακά παιδικά κουστούμια είναι η Rahel Afiley, η οποία έχει αξιόλογη προϋπηρεσία, αφού είχε αναλάβει την αντίστοιχη θέση και στις ταινίες των Muppets, αλλά και ο Don Diers έχει εργαστεί σε πολλές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές ως σκηνογράφος.
Ας περάσουμε τώρα στο σενάριο. Η ιδέα είναι του Dave Holstein, αλλά έχει μια συγγραφική ομάδα γύρω του, η οποία απαρτίζεται από τους Roberto Benabib, Halley Feiffer, Cody Heller, Mike Vukadinovich και Jas Waters. Αν και γίνεται ξεκάθαρο ότι βασική προτεραιότητα του θεατή θα πρέπει να είναι ο Jeff, μας δίνονται άπλετες ευκαιρίες να γνωρίσουμε, να καταλάβουμε και να νοιαστούμε και για τους άλλους βασικούς χαρακτήρες. Προσωπικά, θέλω στα επόμενα επεισόδια να δοθεί περισσότερη προσοχή και περισσότερες λεπτομέρειες για την ζωή του πατέρα του Jeff. Πέρα, όμως, από τους χαρακτήρες, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα όσα περιστατικά συμβαίνουν σε αυτούς. Πολλά σοβαρά θέματα παρουσιάζονται σε κάθε επεισόδιο, όπως η ομοφυλοφιλία, ο θάνατος, ο θρήνος, τα παιδικά τραύματα και πολλά άλλα. Πολλά από αυτά είναι λογικό να προκαλέσουν αντιδράσεις και ίσως να διχάσουν το κοινό για το αν ορθά προβάλλονται και προσφέρουν τροφή για σκέψη και διάλογο ή αν ξεπερνούν τα όρια. Εγώ θεωρώ αληθινά και ωμά τα όσα γεγονότα και αισθήματα έχουν προβληθεί έως τώρα και ελπίζω στα επεισόδια που θα έρθουν η σειρά να εμβαθύνει ακόμα περισσότερα στα δράματα των χαρακτήρων της και να μην καθησυχαστεί στην επιφανειακή απεικόνιση θεμάτων-ταμπού και απλά στον ντόρο που μια τέτοια απεικόνιση μπορεί να προσφέρει.
Τέλος, θα ήθελα να συζητήσουμε για την υποκριτική των ηθοποιών. Με βραβευμένους και υποψήφιους για Oscar ηθοποιούς είναι αναμενόμενο οι ερμηνείες να είναι αξιόλογες, όπως και συμβαίνει. Όλοι οι ηθοποιοί είναι φυσικοί και πιστοί στην προσωπικότητα του χαρακτήρα τους. Για παράδειγμα, η Catherine Keener πολλές φορές παρουσιάζεται ανέκφραστη ή υπερβολικά ψύχραιμη, αλλά μόνο για να τονίσει την τιτάνια προσπάθεια που ο χαρακτήρας της καταβάλει για να συγκρατήσει τα συναισθήματά του, ώστε να κάνει το καλύτερο που μπορεί για την οικογένειά της, γεγονός που φαίνεται τις στιγμές που ξεσπάει. Παράλληλα, έχουμε και μικρούς ηθοποιούς, οι οποίοι επίσης είναι πειστικοί. Προσωπικά, με εντυπωσίασε η Juliet Morris, που ενσαρκώνει την κόρη της αδερφής του Jeff ονόματι Maddy. Αν και το Kidding είναι η πρώτη της δουλειά στον χώρο και πρόκειται για έναν απαιτητικό ρόλο λόγω του ψυχικού τραύματος που φαίνεται να αντιμετωπίζει στο πρώτο επεισόδιο, είναι πολύ καλή στο ρόλο της και η συμπεριφορά και οι εκφράσεις της μου θυμίζουν έντονα την μητέρα της στην σειρά, γεγονός που κάνει ακόμα πιο δυνατή και ρεαλιστική την σχέση μητέρας-κόρης που βλέπουμε στην οθόνη.
Συμπερασματικά, ελπίζω από τα όσα έχουν αναφερθεί παραπάνω να φαίνεται ότι πρώτον, αν και εισερχόμαστε στο χώρο της παιδικής τηλεοπτικής βιομηχανίας, η σειρά αυτή απευθύνεται και είναι κατάλληλη μόνο για ενήλικες και δεύτερον ότι είναι μια ωμή και απόλυτα σύγχρονη σειρά που ασχολείται με διάφορα ανθρώπινα βάσανα και θα πρότεινα σε όλους να την παρακολουθήσουν.
Μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει τα τέσσερα από τα δέκα επεισόδια της πρώτης σεζόν, με διάρκεια περίπου μισής ώρας το κάθε ένα.