Ο χιονιάς που σάρωσε τη χώρα τον τελευταίο καιρό μας έφερε, εκτός των άλλων, πιο κοντά σε ταινίες που το… λευκό του χιονιού κυριαρχεί. Στο κλίμα αυτό θυμηθήκαμε ίσως την πιο κατάμαυρη (ή μήπως κατάλευκη) κωμωδία που έχει γυριστεί ποτέ, και φέρει φυσικά τη σφραγίδα των αδερφών Κοέν.
Fargo (1996) – Μαύρη κωμωδία, 98΄
Σκηνοθεσία: Joel Coen
Σενάριο: Joel & Ethan Coen
Πρωταγωνιστούν: William H. Macy, Frances McDormand, Steve Buscemi
Ένας άνδρας σε οικονομική απελπισία αναθέτει σε δυο κακοποιούς να απαγάγουν τη γυναίκα του προκειμένου να παραλάβει ένα μέρος από τα λύτρα που θα πληρώσει ο πλούσιος πεθερός και αφεντικό του. Τα πράγματα όμως σύντομα ξεφεύγουν…
Η ειδικότητα αυτών των πολυβραβευμένων μεγαλοφυιών που λέγονται Τζόελ και Ίθαν Κοέν (Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι (1998), Ω Αδελφέ, που είσαι; (2000), Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους (2007) κ.α.) είναι το ιδανικό πάντρεμα του μαύρου, κυνικού αλλά μολαταύτα εύστοχου χιούμορ με καταστάσεις που δεν είναι κανονικά αστείες, και συνήθως περιλαμβάνουν μπόλικη βία και αίμα. Στο Fargo, που πήρε τον τίτλο από την ομώνυμη πόλη της Βόρειας Ντακότα στην οποία και –εν μέρει- διαδραματίζεται, μάλιστα, το κόκκινο του αίματος αναμειγνύεται με το λευκό του χιονιού και το μαύρο χιούμορ τους, δημιουργώντας κάτι αδιαμφισβήτητα… πολύχρωμο.
Όπως και στις περισσότερες ταινίες τους, έτσι κι εδώ, βασικός πυλώνας της επιτυχίας του έργου είναι η πρωτοτυπία στο σενάριο. Η ιδέα του συζύγου (Macy) που οργανώνει την απαγωγή της γυναίκας του για να ζητήσει λύτρα μοιάζει ταυτόχρονα γελοία και επικίνδυνη, αν και απροσδιόριστα δικαιολογημένη λόγω των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων του, καθώς η απώλεια των χρημάτων που καταχράστηκε στο παρελθόν έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτή από τους ιδιοκτήτες τους.
Την απαγωγή, ωστόσο, και τη συνεννόηση με τους συγγενείς (συμπεριλαμβανομένου του ιδίου) του θύματος, αναλαμβάνουν δύο κακοποιοί ταυτόχρονα ανόητοι και αδίστακτοι. Και για να ολοκληρωθεί η παράνοια, εκπρόσωπος του νόμου που τους κυνηγά είναι μια επτά μηνών έγκυος γυναίκα (Frances McDormand, σύζυγος του Τζόελ Κοέν), που δε γεμίζει το μάτι αλλά αποδεικνύεται τόσο ικανότατη όσο και τολμηρή.
Εκκεντρικοί, μοναδικοί και καθόλου τυποποιημένοι χαρακτήρες, ανατροπές και κωμικοτραγικές στιγμές, χιουμοριστικές ατάκες που στάζουν δηλητήριο, χωρίς συχνά να βγάζουν ιδιαίτερο νόημα, όλο αυτό το εκρηκτικό μίγμα συνθέτει τη σουρεαλιστική ομορφιά της ταινίας. Το χιονισμένο τοπίο της Βόρειας Ντακότα, στα σύνορα των ΗΠΑ με τον Καναδά μοιάζει τόσο… άσχετο με την υπόθεση, που καταλήγει να είναι απόλυτα ταιριαστό. Αυτή είναι άλλωστε και η μόνιμη πετυχημένη συνταγή των αδελφών Κοέν: το πάντρεμα τελείως διαφορετικών στοιχείων και χαρακτήρων μ΄ έναν τρόπο που συναρπάζει χωρίς να αφαιρεί από τίποτα την ιδιαιτερότητά του.
Φυσικά όλα αυτά πλαισιώνονται από ένα πολύ καλό και ετερόκλητο καστ, το οποίο δεν ενθουσιάζει ατομικά αλλά λειτουργεί άψογα σαν καλοδουλεμένο σύνολο, κάθε μέλος του οποίου επιτελεί το έργο του στη μηχανή των αδελφών Κοέν. Εξαίρεση αποτελεί η χαμηλών τόνων αλλά εξαιρετική υποκριτικά ερμηνεία της Frances McDormand, σ΄ ένα μάλλον ασυνήθιστο ρόλο, η οποία σε κερδίζει ως «ήρεμη δύναμη» και απέσπασε δικαίως το Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου τη χρονιά εκείνη.
Σε αντίθεση με άλλες ταινίες των Κοέν, το Fargo δε φέρει τη σφραγίδα μιας μεγάλης ταινίας (αν και κατατάχθηκε στις 100 καλύτερες όλων των εποχών από το AFI το 1998, ενώ ενέπνευσε και ομώνυμη τηλεοπτική σειρά), ούτε είναι μια ταινία που θα σκεφτείς αμέσως όταν θέλεις να δεις κάτι και δυσκολεύεσαι να επιλέξεις. Είναι όμως μια πολύ ευχάριστη, έξυπνη και ενδιαφέρουσα ταινία, την οποία αξίζει να δεις τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σου. Δεν υστερεί ιδιαίτερα σε κανένα τομέα, συστήνεται για τους φαν τόσο του crime thriller όσο και της κωμωδίας και γενικά έχει… όλο το πακέτο μιας πολύ καλής ταινίας που αδίκως συχνά περνά απαρατήρητη.
Αξιολόγηση: 8/10
