Καλές είναι οι ταινίες αυτές που καθηλώνουν τον θεατή και τον κάνουν να αγωνιά για την τύχη του πρωταγωνιστή σε κάθε δευτερόλεπτο και στιγμή της ταινίας. Αυτή η περιγραφή, φυσικά, ταιριάζει περισσότερο στις ταινίες δράσης, τρόμου ή εγκλήματος. Σε αυτές τις κατηγορίες εντάσσεται και σημερινή ταινία, Hounds of Love. Η ταινία αυτή μας ήρθε το 2016 από την Αυστραλία και έχει κερδίσει βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ, όπως καλύτερου σκηνοθέτη και γυναίκας ηθοποιού. Βέβαια, πριν συνεχίσεις την ανάγνωση θα πρέπει να προειδοποιήσω ότι η ταινία αυτή είναι κατάλληλη μόνο για ενήλικες λόγω της γλώσσας και των βίαιων σκηνών που έχει.
Η Vicki Maloney (Ashleigh Cummings) είναι μία έφηβη, που με αφορμή τον θυμό που έχει στην μητέρα της, επειδή εγκατέλειψε τον πατέρα της, αποφασίζει να παρακούσει την απαγόρευση της και βγαίνει κρυφά το βράδυ έξω. Στο δρόμο για κακή της τύχη συναντά τον John (Stephen Curry) και την Evelyn White (Emma Booth), οι οποίοι παρά τους δισταγμούς της κοπέλας, καταφέρνουν να την πάνε στο σπίτι τους και να την κρατήσουν εκεί με την βία. Γρήγορα η Vicki καταλαβαίνει το λάθος που έκανε να τους εμπιστευθεί και γίνεται θύμα και παρατηρητής των βίαιων απολαύσεων τους.
Σκηνοθέτης είναι ο Ben Young. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που βλέποντας την ταινία καταλαβαίνουμε ότι αγαπάει δύο πράγματα: τα slow motion και πλάνα της φύσης. Το δεύτερο είναι αρκετά κατανοητό, καθώς ύστερα από σκηνές που κουράζουν των θεατή λόγω των έντονων συναισθημάτων που γεννούν, για να ηρεμήσει, εμφανίζεται ένα μικρής διάρκειας πλάνο σχετικό με τη φύση, όπως πουλιά ή ουρανός, και ύστερα επιστρέφει στην πλοκή της ιστορίας. Όσο για το πρώτο, γίνεται προφανές από την πρώτη κιόλας σκηνή. Μέσα από την αργή κίνηση φαίνεται πόσο προσεκτικά εξέταζε το ζευγάρι μια ομάδα κοριτσιών, ένα από τα οποία θα γινόταν το επόμενο θύμα τους. Στην ίδια σκηνή είναι άξιο σημείωσης ότι δεν βλέπουμε το πρόσωπο κανενός κοριτσιού, αλλά στο επόμενο πλάνο βλέπουμε σε κοντινό τα μάτια, που πολλοί τα θεωρούν ως πόρτα για την ψυχή, των δύο “κακών”. Τέλος, τόσο από αυτή την πρώτη σκηνή, όσο και κατά την διάρκεια της ταινίας αντιλαμβανόμαστε τον σπουδαίο ρόλο που παίζει η μουσική, αφού ο Dan Luscombe επέλεξε έντονες μελωδίες, που προετοιμάζουν τον θεατή για τα μελλούμενα.
Ο διευθυντής φωτογραφίας, Michael McDermott, κατάφερε να δημιουργήσει την φωτεινότερη σκοτεινή ταινία που έχω δει. Γενικά, πρόκειται για μια ταινία που εξελίσσεται το καλοκαίρι με τον ήλιο να καίει λούζοντας την με φυσικό φως. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βλέπουμε άλλα χρώματα πέρα από το χρυσαφί του ήλιου. Όταν, παραδείγματος χάρη, η Vicki βρίσκεται στο σπίτι της μητέρας της το σαλόνι, όπου καθόταν η μητέρα της, η Maggie, είναι φωτεινό σχεδόν άσπρο, καθώς παρουσιάζεται ήρεμη, γιατί ξέρει τι θέλει από τη ζωή της και το κάνει πραγματικότητα. Από την άλλη πλευρά, το δωμάτιο της Vicki έχει μια κοκκινωπή απόχρωση. Αυτό συμβολίζει τόσο τον πόνο της για τον χωρισμό των γονιών της όσο και την “φωτιά” της νεαρής της ηλικίας. Φυσικά, δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε τα σκούρα χρώματα ή το απόλυτο σκοτάδι, που όταν εμφανίζονται υποδεικνύουν τον κίνδυνο που παραμονεύει ή την ζοφερή στροφή που έχει πάρει η ιστορία.
Η όλη ιστορία τοποθετείται την χρονιά 1987, γεγονός για το οποίο πολλοί καλλιτέχνες δούλεψαν, ώστε να δημιουργήσουν την ανάλογη ατμόσφαιρα. Συγκεκριμένα, είδαμε παλιά αντικείμενα, όπως ραδιόφωνα και αυτοκίνητα, ενώ το μακιγιάζ και το ντύσιμο, μακριές φούστες και φαρδιά τζιν παντελόνια, των ηθοποιών θύμιζε τον τρόπο ζωής και το στυλ της τότε εποχής.
Όλα αυτά, δυστυχώς, δεν οδηγούν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχουν καθόλου αρνητικά στην όλη ταινία. Καταρχάς, το μεγαλύτερο για μένα μειονέκτημα είναι το κλισέ ότι η πρωταγωνίστρια είναι διαφορετική από όλα τα άλλα θύματα του ζευγαριού. Μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω ότι κανένα κορίτσι πριν δεν δημιούργησε στον John την επιθυμία να ασχοληθεί μόνος του μαζί της, χωρίς να είναι παρούσα η Evelyn. Επιπλέον, εντύπωση -αν και όχι καλή- προκαλεί η σκηνή που οι γονείς της Vicki πηγαίνουν στην αστυνομία για να δηλώσουν ότι το παιδί τους εξαφανίστηκε και μπορεί να κινδυνεύει. Παρά την αγωνία και τον πανικό που λογικά αισθάνονταν, τους βλέπουμε να είναι ήρεμοι και να μην απαιτούν από τους αστυνομικούς να δράσουν και να την βρουν. Η μητέρα καταφέρνει μέσω της ηθοποιού Susie Porter να εξιλεωθεί για την σκηνή αυτή. Κάτι ανάλογο δεν μπορεί βέβαια να ειπωθεί και για τον πατέρα. Ο Damian de Montemas ίσως παγιδευμένος από τον στερεότυπο ρόλο του πλούσιου πατέρα και του δυνατού άντρα δεν καταφέρνει να δείξει την αγωνία για την τύχη του παιδιού του.
Παρόλα αυτά, θα ήθελα να κλείσω με το σημαντικότερο θετικό που εντόπισα στην ταινία και αυτό βρίσκεται στο σενάριο. Υπεύθυνος για αυτό είναι και πάλι ο Ben Young και πιστεύω ότι ήθελε εκτός από το να αναδείξει τους κινδύνους που απειλούν τις γυναίκες, όπως η απαγωγή και ο βιασμός, να εμβαθύνει στην γυναικεία ψυχολογία. Αυτό γίνεται αντιληπτό από τα κοινά στοιχεία που εντοπίζονται ανάμεσα στην Evelyn White και την μητέρα της Vicki, την Maggie. Και οι δύο ήταν υποταγμένες και καταπιεσμένες από τους άντρες τους, αλλά έμεναν μαζί τους γιατί επιζητούσαν την αγάπη τους. Η ιστορία τους διαφοροποιείται όταν η Maggie συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν χαρούμενη μαζί του και αποφάσισε να τον εγκαταλείψει και να βρει μόνη της την ευτυχία. Αντίθετα, η Evelyn παρά τον ιδιότροπο χαρακτήρα του John και το γεγονός ότι δεν φαινόταν ευχαριστημένη με την ζωή της, αφού δεν ενέκρινε τις δραστηριότητες του άντρα της και της έλειπε η κόρη της, τον υπάκουε και τον βοηθούσε, γιατί της έλεγε ότι την αγαπούσε. Μέσα από αυτή, λοιπόν, την ιστορία βλέπουμε τα άκρα που μπορεί να φτάσει μια γυναίκα, όπως το να αφήσει τον σύζυγο της ή να δέχεται παθητικά και άβουλα τα όσα προστάζει ο άντρας, για την αγάπη είτε της ίδιας προς τον εαυτό της είτε από κάποιον άλλο.
Συνοπτικά, το Hounds of Love είναι μία ταινία που με συγκλόνισε και που με έκανε να σκέφτομαι τόσο σκηνές όσο και διάφορα μηνύματά της και αφού έκλεισα τον υπολογιστή μου. Για να την δεις και εσύ, όμως, θα πρέπει όχι μόνο να είσαι ενήλικος, αλλά και να αντέχεις σε βίαιες, τρομακτικές και προκλητικές σκηνές. Αν πληροίς τις δύο αυτές προϋποθέσεις, τότε καλή θέαση!