Πρώτο άρθρο για το 2019, με τις θερμότερες ευχές μου για υγεία, ευτυχία και πολλές ταινίες! Ξεκινάμε τη νέα χρονιά με μια ταινία πάνω στην οποία η DC πόνταρε πολλά στην προσπάθειά της να συναγωνιστεί τη Marvel. Από εμπορικής άποψης τα κατάφερε, με τα 750 εκατομμύρια που έχει εισπράξει το φιλμ να το κατατάσσουν στην έβδομη θέση της αντίστοιχης λίστας για τη χρονιά που μόλις έφυγε. Άξιζε όμως;
Aquaman (2018) – Superhero περιπέτεια, 143΄
Σκηνοθεσία: James Wan
Σενάριο: David Leslie Johnson-McGoldrick & Will Beal
Πρωταγωνιστούν: Jason Momoa, Amber Heard, Patrick Wilson, Willem Dafoe, Nicole Kidman
Η ιστορία του αμφίβιου σούπερ ήρωα Aquaman , ο οποίος καλείται να εγκαταλείψει τη στεριά και τον άνθρωπο πατέρα του για να διεκδικήσει το θρόνο της Ατλαντίδας, εμποδίζοντας τον ετεροθαλή θαλάσσιο αδελφό του να ξεκινήσει έναν αιματηρό πόλεμο.
Όταν έγραψα κριτική για την ταινία Justice League, πριν από δύο και κάτι χρόνια, είχα τονίσει –και δεν ήμουν ο μόνος- πως ένα βασικό λάθος της DC είναι ότι έβαλε μια ετερόκλητη παρέα από σούπερ ήρωες να πολεμήσουν μαζί τους κακούς χωρίς να μας παρουσιάσει το background τους, χωρίς να έχει στήσει μια ταινία πάνω τους, χωρίς να ξέρει το κοινό δηλαδή με τι (υπερ)ανθρώπους έχουμε να κάνουμε. Κι αν για το Μπάτμαν ή το Σούπερμαν αυτό συγχωρούνταν λόγω της τεράστιας δημοτικότητάς τους, ήρωες σαν τον Άκουαμαν σίγουρα χρειάζονταν συστάσεις. Κι αυτές ήρθαν καθυστερημένα.
Ο Άκουαμαν (Momoa) λοιπόν είναι ένας «ημίαιμος» ήρωας, μισός στεριανός, μισός Ατλάντιος (θαλάσσια φυλή που κατοικεί στη μυθική Ατλαντίδα), τον οποίο η μητέρα του, βασίλισσα της Ατλαντίδας, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει στη στεριά μαζί με τον πατέρα του για να μην τους κυνηγήσουν οι συμπατριώτες της, που θεώρησαν προδοσία τον έρωτά της μ΄έναν άνθρωπο της στεριάς. Ο Άκουαμαν, τυπικά κληρονόμος του θρόνου ως ο μεγαλύτερος γιος της βασίλισσας, μένει μακριά από την Ατλαντίδα και τις υποθέσεις της μέχρις ότου ο υπερφιλόδοξος ετεροθαλής αδερφός του (Wilson) αποφασίζει να κηρύξει τον πόλεμο στους στεριανούς. Ο βασιλικός σύμβουλος και εκπαιδευτής του Άκουαμαν (Dafoe) και η όμορφη κόρη ενός άλλου βασιλιά της περιοχής (Heard) βλέπουν στον Άκουαμαν τη μοναδική ελπίδα για να σταματήσουν τον πόλεμο και ξεκινά ένας αγώνας δρόμου με έπαθλο το θρόνο του θαλάσσιου βασιλείου.
Λίγο μπερδεμένη μοιάζει όλη η ιστορία και πράγματι έτσι είναι κι όταν αποτυπώνεται στην οθόνη. Πολλές υπο-πλοκές, όχι απαραίτητα χρήσιμες στο σενάριο, ιστορίες από το παρελθόν και το παρόν, κι ένα δαιδαλώδες ταξίδι που ξεκινά από τη… Σικελία και καταλήγει σ΄ένα δυστοπικό βασίλειο με θαλάσσια τέρατα δημιουργούν μια υπερφορτωμένη πλοκή η οποία, σε συνδυασμό με την αναίτια μεγάλη διάρκεια της ταινίας μάλλον κουράζουν το θεατή. Οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι καλά δομημένοι, αν και κλισέ, κάποιες σκηνές, ειδικά μέσα στη θάλασσα, είναι ιδιαίτερα καλογυρισμένες και η ιστορία θα στεκόταν πολύ καλύτερα αν περιγράφονταν απλούστερα και πιο ανάλαφρα.
Το Aquaman στέκεται πάντως αξιοπρεπώς στο σταυροδρόμι μεταξύ περιπέτειας και superhero movie, με λίγο από χιούμορ, λίγο από σασπένς, ικανοποιητική σκηνοθεσία και οπτικά εφέ και πολύ καλές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό καστ, στο οποίο άλλωστε δεσπόζουν μεγάλα ονόματα. Μετά τις συνεχόμενες αποτυχίες της διετίας 2015-16, με αποκορύφωμα φυσικά το απαράδεκτο Batman v. Superman, η DC δείχνει να πατάει και πάλι στα πόδια της. Προφανώς δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει ισάξια της Marvel, ούτε ποιοτικά ούτε εμπορικά, αποδεικνύει όμως πως μπορεί να στήσει σοβαρές, αξιοπρεπείς παραγωγές που έχουν αρχίσει να κερδίζουν ξανά το κοινό και αξίζουν παρακολούθησης, ειδικά από τους φαν του είδους.
Βαθμολογία: 7/10
