Ο χειμώνας πλησιάζει στο τέλος του, και είναι παραδοσιακά μια καλή εποχή για τον κινηματογράφο. Αρκετές νέες κυκλοφορίες βρίσκονται στις αίθουσες, και η περίοδος των βραβείων πλησιάζει στο αποκορύφωμά της (να υπενθυμίσουμε σε αυτό το σημείο, πως τα Όσκαρ απονέμονται στις 13 Μαρτίου). Ας μελετήσουμε τρεις ακόμα ετερόκλητες ταινίες οι οποίες κυκλοφόρησαν πρόσφατα με αρκετές υποσχέσεις.
Operation Fortune: Ruse de Guerre του Guy Ritchie
Κωμωδία/δράσης, 114’
Πρωταγωνιστούν: Jason Statham, Aubrey Plaza, Cary Elwes
Μια ετερόκλητη ομάδα που περιλαμβάνει μισθοφόρους, μυστικούς πράκτορες, χάκερ και έναν σταρ του Χόλιγουντ ενώνει τις δυνάμεις της για να σταματήσει μια μεγάλη παράνομη συναλλαγή που ενδέχεται να θέσει ολόκληρο τον πλανήτη σε κίνδυνο
Υπάρχει η εντύπωση στους κινηματογραφικούς κύκλους πως κάθε νέα ταινία με πρωταγωνιστή τον Τζέιθον Στέιθαμ είναι… ίδια με την προηγούμενη. Παρότι προφανώς πρόκυπτει για υπερβολή και υπεραπλούστευση, ταινίες όπως αυτή δίνουν “πάτημα” σε τέτοιους ισχυρισμούς. Πρόκειται για ένα τυπικό αβανταδόρικο έργο, με μπόλικη δράση, μαφιόζους, περιπέτεια, ζογκλερικά από τον Στέιθαμ και την παρέα του, μια συμβατικά όμορφη πρωταγωνίστρια, ικανές δόσεις αμφιλεγόμενου, αν και ενίοτε πετυχημένου, χιούμορ και προβλέψιμες ανατροπές στο φινάλε. Κυλάει αβασάνιστα, βλέπεται ευχάριστα αν κάποιος/α θέλει να “σκοτώσει” χρόνο χωρίς να σκέφτεται, με ένα σενάριο προσχηματικό και χαρακτήρες που σίγουρα έχεις ξαναδεί σε παρόμοιες ταινίες. Προτείνεται αποκλειστικά για ένα χαλαρό δίωρο σε περίπτωση που επιθυμείτε μια ταινία για να χαλαρώσετε.
The Menu του Mark Mylod
Θρίλερ, 107’
Πρωταγωνιστούν: Ralph Fiennes, Anya Taylor-Joy, Nicholas Hoult
Σε ένα φημισμένο, απομονωμένο εστιατόριο, ένα περίεργο παιχνίδι εκτυλίσσεται μεταξύ του ιδιόρρυθμου σεφ, του προσωπικού του και των ζάπλουτων πελατών
Εάν βέβαια επιθυμείτε μια ταινία για να χαλαρώσετε, τότε αναμφίβολα δε σας προτείνω αυτή. Το Μενού περιλαμβάνει λίγο απ΄ όλα: δηλητηριώδες χιούμορ, αιχμηρούς διαλόγους, μερικές σοκαριστικές σκηνές, θρίλερ με ισορροπία μεταξύ βίας, σασπένς και ψυχολογικού παιχνιδιού, μια εξαιρετική ερμηνεία του Ralph Fiennes σε ρόλο που του πηγαίνει “γάντι”, καθώς και πολλά ηθικά και κοινωνικά διλήμματα. Δεν είναι ένα ακόμα θρίλερ που ψάχνει να σοκάρει και να προκαλέσει. Στηριζόμενο σε μια ενδιαφέρουσα ιδέα, το σενάριο θέτει μια σειρά ερωτημάτων, παρουσιάζοντας χαρακτήρες, γεγονότα και καταστάσεις με τρόπο που δείχνει πως, εκτός από τα κλασικά στοιχεία του θρίλερ, επιχειρεί να προβληματίσει και να θέσει ταξικούς προβληματισμούς. Δεν αποφεύγει κλισέ και παγίδες του είδους, ενίοτε αμφιταλαντεύεται μεταξύ των ιδεών του, ωστόσο αδιαμφισβήτητα αξίζει, τουλάχιστον από περιέργεια. Η πρόταση εδώ είναι, δείτε την, και τα συμπεράσματα δικά σας.
Το Τρίγωνο της Θλίψης (Triangle of Sadness) του Ruben Östlund
Κοινωνικό δράμα, 144΄
Πρωταγωνιστούν: Thobias Thorwid, Harris Dickinson, Charlbi Dean
Ένα νεαρό, πλούσιο ζευγάρι συμμετέχει σε μια υπερπολυτελή καλοκαιρινή κρουαζιέρα, η οποία επιφυλάσσει περισσότερα από όσα όλοι περίμεναν
Όπως η προηγούμενη ταινία, έτσι κι αυτή περιστρέφεται γύρω από ταξικά ζητήματα, την αντίθεση μεταξύ πλουσίων και απλών εργαζομένων, καθώς και πώς οι ρόλοι εξουσίας και υποταγής καθορίζονται από τις εκάστοτε περιστάσεις. Η ιδέα είναι ενδιαφέρουσα, η κεντρική ανατροπή καλοστημένη, ωστόσο η ταινία μακρηγορεί και το δεύτερο μισό της δεν προσφέρει όσα υπόσχεται. Όμορφη εικονογραφία, δυναμική σκηνοθεσία και κάποιες αξιόλογες σεναριακές ιδέες διασώζουν το σύνολο, παρά την αχρείαστα μεγάλη διάρκεια, την αδυναμία της ταινίας να ολοκληρώσει τις ιδέες που η ίδια στήνει και τις μάλλον άνευρες ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Η τελική αίσθηση είναι πως οι δημιουργοί του φιλμ είχαν μια πρωτότυπη και πολλά υποσχόμενη ιδέα, ωστόσο τελικά ξέμειναν στη μέση από έμπνευση και ιδέες και απλώς γέμισαν το χρόνο με κάποιες σκηνές που επιχειρούν, ξανά, να προκαλέσουν, καθώς και με έμφαση στα ίδια. Νικήτρια στο Φεστιβάλ των Καννών και υποψήφια για Όσκαρ, η ταινία δεν είναι κακή, αλλά αδυνατεί να ξεφύγει από τις αδυναμίες της.
