Δυστυχώς ή ευτυχώς το κενό δεν καλύπτεται με μακιγιάζ, μα πως θα ήταν να δυνατόν να καλυφθεί η πίκρα και ο πόνος με χρώμα. Τα χρώματα δίνουν ελπίδα και αισιοδοξία όχι όμως και λάμψη. Ένα χρώμα δεν είναι ικανό να σε απομακρύνει από το σκοτάδι και να σε βγάλει προς τα έξω. Είναι άψυχο άρα και άχρηστο. Πως να κλείσουν οι πληγές αν δεν τις φροντίσει κανείς;
Πως να συνέλθεις όταν πάνω στο καμένο δέρμα του κορμιού σου ρίχνεις οξύ; Δεν θα συνέλθεις και φυσικά δεν θα προχωρήσεις… Όλα είναι αλυσίδα και δυστυχώς μόνη σου πρέπει να φτιάξεις τους κρίκους της και να τους ενώσεις έναν, έναν… Αν τα καταφέρεις, οι πληγές με το πέρασμα του χρόνου θα κλείσουν, θα σταματήσεις να πονάς και ίσως κάποια στιγμή καταφέρεις να χαμογελάσεις.
Φυσικά και δεν θα χαμογελάσεις πια επειδή στο επιβάλλουν, αλλά επειδή θα το νιώθεις. Θα χαρίσεις το πιο λαμπερό σου χαμόγελο, χωρίς να πονάς και χωρίς να κλαις τα βράδια. Κανένας δεν ξέρει με πόσες αγρυπνίες ξενύχτησες τη ζωή σου και βέβαια κανένας δεν θα καταλάβει. Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις και να νιώσεις τον άλλον όταν τον κοιτάς από απέναντι..
Αν δεν έρθεις στη θέση του κι αν δεν αλλάξεις τους ρόλους, δεν θα καταφέρεις να δεις πίσω από τη μαρκίζα. Η μαρκίζα πολλές φορές είναι δύσκολο να καταρριφθεί ίσως και ακατόρθωτο. Θέλει ταλέντο, θέλει τόλμη, να σπάσεις τα δεσμά, να ξεγυμνώσεις την ψυχή του άλλου και να νιώσεις τους χτύπους της καρδιάς του. Όσα κι αν σου διηγηθεί, όσο κι αν κλάψει μπροστά στα μάτια σου και ξεδιπλώσει την καρδιά του σαν να είναι τα πέταλα ενός τριαντάφυλλου, αν δεν νιώσεις τον πόνο του, δεν θα καταλάβεις ποτέ.
Δεν πρόκειται να σε αφήσει τόσο εύκολα να τη στοιχειώσεις, είναι δυνατή, πολύ περισσότερο από όσο φαντάζεσαι. Είναι όμως και πολύ σκληρή όταν αναγκάζεται, δεν διστάζει να δώσει γροθιά στο μαχαίρι ακόμα κι όταν πρόκειται το μαχαίρι να λυγίσει και να σπάσει ματώνοντας το χέρι της. Προτιμάει να πονάει μέσα της, παρά να ξεσκίζει αλύπητα και συνεχώς την ψυχή της σαν ένα πουκάμισο κακής ποιότητας.
Είναι αγρίμι, είναι ελεύθερη, δεν φυλακίζεται και δεν μπαίνει σε καλούπια. Κάνει αυτό που θέλει με πυξίδα την καρδιά της, άρα χαράζει την πορεία της με προορισμό τα ”θέλω” και όχι τα ”μπορώ”. Ποιος είναι αυτός που τολμάει να πει πως δεν μπορεί; Κανένας δεν είναι ικανός να το πει αυτό και ξέρεις γιατί; Γιατί όσο η καρδιά χτυπάει και το αίμα σου κυκλοφορεί στο κορμί σου σημαίνει πως μπορείς να κάνεις τα πάντα.
Βέβαια για να κάνεις τα πάντα πρέπει και να το θέλεις, θέλω σημαίνει μπορώ, άρα είμαι ζωντανός, δεν μπορώ σημαίνει είμαι ”νεκρός”. Και, όποιος αποφασίσει να δεχτεί πως δεν μπορεί, κλινικά θεωρείται ”Out of order”. Εκείνη ποτέ δεν θα πει δεν μπορώ, γιατί έχει μάθει να πατάει το γκάζι στη ζωή της και να στοχεύει στο επόμενο φανάρι… Ο δρόμος πάντα έχει δυο επιλογές, η μία είναι το πράσινο και η άλλη είναι αδιέξοδος.
Διαλέγεις και παίρνεις, αν βλέπεις το πράσινο, τρέχα όσο είναι νωρίς, αν όμως συνεχίζεις να βλέπεις το αδιέξοδο τότε κόψε ταχύτητα γιατί απλά το τέλος έρχεται να σε βρει… Μακάβριο να έρχεται το τέλος να βρει εσένα και άδικο πολλές φορές… Βλέπε εκείνη, μόνη της διάλεξε το πράσινο και φυσικά μόνη της απέρριψε το αδιέξοδο.
Θέλει να βλέπει πάντα τον ορίζοντα, μέσα από τα ταξίδια της θέλει να βλέπει τον ήλιο να ανατέλλει, άλλωστε το δικαίωμα αυτό να λάμπει από τις ακτίνες του ήλιου που βυθίζονται στα μάτια το έχει ο καθένας, αρκεί να διαλέξεις τι θέλεις να κοιτάζεις, τον ήλιο ή το σκοτάδι;
Εκείνη διάλεξε τη λάμψη και αποφάσισε να καλύψει το κενό της με ελπίδα χωρίς να χρειαστεί το μακιγιάζ της… όμως εκείνη τολμάει, λυγίζει, πέφτει κάτω οκτώ φορές, σηκώνεται όμως δέκα… Πάντα θα στέκεται στα πόδια της, για όσο χτυπάει η καρδιά της, θα στέκεται και θα τρέχει να προλάβει το πράσινο…
…Τρέχα κι εσύ, ίσως την προλάβεις…